Extinction Rebellion en klimaatveranderingen. De boeren en het stikstof dossier. Rusland en Oekraïne. De gasprijzen. Overbevolking. Kapitalisme en onze banken. Den Haag en de aardbevingen in Groningen.

Als je het nieuws volgt, word je niet blij. Eigenlijk wil je wel doen alsof het er niet is, maar dat voelt alsof je je kop in het zand steekt. Het is er en het doet een beroep op je. Je hebt een verantwoordelijkheid want vroeg of laat zal het je leven negatief beïnvloeden, dan ontkom je er niet meer aan. Althans, dat gevoel krijg ik erbij omdat mensen dit heel zeker lijken te weten. ‘Je merkt het nu al, de prijzen in de supermarkt en van het gas rijzen de pan uit.’ Stiekem hoopt iedereen dat die mensen ernaast zitten en dat we niks hoeven te doen.

Het lastige van deze problemen is ook dat er niemand is die zegt hoe jij je verantwoordelijkheid moet of kunt nemen om er echt wat aan te doen. ‘Van het gas af, waar betaal ik dat van?’ ‘Erachter komen waarom die oorlog in Oekraïne wordt gevoerd en er wat aan doen?’

Niet alleen voelen we ons onmachtig, we hebben wel wat anders te doen. Stiekem willen wij doorgaan met onze levens zonder teveel ingrijpende veranderingen en er vanuit gaan dat het goed komt. ‘Tot het te laat is,’ klinkt er soms schuldbewust in mijn oren achteraan.

Natuurlijk zijn er mensen of groeperingen die zeggen wat je moet doen om je verantwoordelijkheid te nemen op het milieugebied. Daarom moet je betalen voor een plastic tasje, komt er statiegeld op blikjes en voel je dat je minder plastic moet gebruiken. Alle kleine beetjes helpen, laat dat schuldgevoel los om de tweede Greta te willen zijn en kijk voor dagelijkse praktische tips op de site: www.hetkanwel.nl

Des te meer schapen over de dam, des te beter voor ons. Ik heb er alle vertrouwen in dat we niet te laat zijn en dat we het kunnen. Ik geloof in ons.