Ik ben er wel voor gaan zitten. Waar ik die wilskracht vandaan haal, Joost mag het weten. Normaal ben ik ook een Sjaak afhaak eerste klas. Als ik ergens aan begin, dan maak ik dat vaak niet af: Gitaarlessen, Saxofoonlessen of recenter mijn literaire plannen voor “De wandeling”. Daar is niks meer van geworden dan een kleine dertig pagina’s pocketsize boek. Niet af dus. Wat had ik een plannen. Ik durf Texel niet eens te noemen. Hoewel ik geen spijt heb dat ik die baas de zak heb gegeven. Ik kan hem eigenlijk geen klootzak noemen, want daarvoor kende ik hem te kort.
Afgelopen zomer starten we “6packBeilen”. Ja, als ik moeten trekken aan dode paarden, werkt het niet. Een dood spoor. Dus dat ik nu wel weer trouw aan mijn column zit verbaasd mijzelf enigszins. Ik kan mezelf, met “al die plannen”, wel ondernemend noemen besef ik me nu. Dat bekijk ik het van de positieve kant. Dat is dunkt mij ook de beste kant. Aan de negatieve kant heeft niemand iets.
Mijn opa zei vandaag nog op het verjaardagsfeestje van mijn moeder, dat de mensen tegenwoordig zoveel klagen. Waarop ik antwoordde dat we kampen met luxeproblemen. “Juist, vroeger werkten we gewoon zes dagen in de week”, zei mijn opa. “Zes dagen?!” hoorde ik mezelf denken. Dat doet Klaas Sanders tegenwoordig alleen nog. Mijn opa vervolgde: “Ze waarderen niet meer wat ze tegenwoordig bezitten, maar klagen over wat ze niet bezitten. De mensen vinden dat ze daar recht op hebben.” “Juist, zonder ervoor te hoeven werken en het te verdienen.” Mijn opa en ik zitten vaak op één lijn en ik vind het fijn om met hem te spreken. Fijn om daaraan terug te denken aan het einde van de column. Aan het einde van deze dag. Stel je voor dat ik geen column had getypt, wat had Jeroen morgenvroeg dan moeten lezen? Dan komt mijn moeder langs. Ze wenst me een goede nacht en bedankt mij voor vandaag. Zij had een mooie dag gehad. Mooi zo, dat was ook de bedoeling. Zij verdient het namelijk ook!