Morgen ben ik vrij! Ik verheug mij op morgen! Dit deel ik u oprecht mede. Het brengt een Willem op mijn gezicht.
Vorige week heb ik u uitgelegd waar het ‘fietsen op zijn Bartjes’ zijn oorsprong vond. Deze week zal ik tussen de bedrijven door uitleggen waaruit de Willem ontsprong. Hij ontstond, zoals veel inspirerende creaties, in een conversatie tussen Sjakie en mijzelf. Zoals altijd ben ik de saillante details alweer vergeten, daar kan Sjakie vast een boekje over open doen…MAAR! Dé Willem staat voor een brede grijns op het gelaat. In een vroegere column heb ik de instructies voor het uitvoeren van dé Willem reeds gegeven. Dát herinner ik mij dan weer wel. Deze instructies (de hand voor je gelaat houden, weghalen en de mondhoeken van oor tot oor laten stralen) zijn vervallen, men toont slechts de laatste stap – een grijns van oor tot oor. Waarom de naam Willem? Poehee, dat antwoord schuif ik door naar de saillante details.
Een hele dag mag ik naar eigen goeddunken indelen. Tjonge jonge, wat zal ik eens doen met mijn tijd. Jaja, u leest het goed ‘mijn tijd’! Niet iemand anders zijn tijd, maar geheel de mijne! Waarschijnlijk 24 uren lang! POW! Wat een vrijheid. Daar hebben heel wat soldaten hun leven voor gegeven, en daar ben ik ze dankbaar voor.
Hoewel ik wel enkele zaken gepland heb voor morgen, probeer ik altijd open te staan voor alles wat er op mijn pad komt. Behalve als werk belt, dan ben ik als een autist waarbij het bijstellen van het gedachtenpatroon aanvoelt als het maken van een spagaat. Te pijnlijk om eraan te beginnen, dus hoogstwaarschijnlijk verkoop ik ze een nee.
Ik verheug mij tevens op de komst van mijn neefjes, met aanhang, einde deze week! Dan zal ik ze na maanden van Zwitserse verhuis-migratie-afwezigheid eens vrolijk begroeten. Eens zien of ze mij nog herkennen. En ik hen! Maar bovenal zal ik kijken of hun Willem het nog doet!