Sinds een jaar of zeven heb ik geen televisie meer. Ik merkte dat ik vanaf een uur of zeven ‘s avonds tot soms twaalf uur ’s nachts vanaf de bank naar dat ding staarde. Veel te veel tijd was ik eraan kwijt. Bijkomstigheid was dat ik vanaf het moment dat de tv verdween, ik geen journaal meer keek. En dat bevalt mij prima!
Maar ik schaam mij er soms voor. Als ik mensen spreek over de aanslag in Manchester, dan ben ik blij dat ik via sociale media op de hoogte ben. Want als ik niets van grote wereldse gebeurtenissen af weet, kijken ze mij met grote ogen aan alsof ik mij moet verantwoorden. Als Titanic II vandaag de dag zou vergaan, zou het maar zo kunnen dat ik daar niets van mee krijg.

Ik kijk dus geen nieuws. Het nieuws laat een wereldbeeld zien die zeer eenzijdig is. Alleen slechte zaken verdienen de spotlight waardoor je al snel kunt gaan denken dat de hele wereld slecht is. Of alle mensen van een bepaalde kleur dom zijn of dat lui met een bepaalde kledingstijl agressief zijn of dat het in Rusland geen pretje is.

Het beeld welke mij van Poetin wordt voorgeschoteld is een negatief beeld. Vaak worden dezelfde clichés naar voren geschoven: homohaat, rijk vs arm en Poetin met minachting naar het Westen en dreiging van een koude oorlog. Zulke beelden jagen mij angst aan en ik durf geen stap richting het Oosten te zetten.

Én opeens zijn daar Anne en Anke in mijn leven die met de Siberië exprestrein door dat land gejakkerd zijn en ze storten ons onder met verhalen over hoe vriendelijk en gastvrij de Russen zijn. Vol lof over hun glimlach en behulpzaamheid. Ze spraken niet dezelfde taal, maar begrepen elkaar wel (zou Lohues zeggen). Dat was een aparte gewaarwording, een verademing. ‘Oh, dus zo slecht is’t niet in Rusland?!’ Door hun enthousiasme wilde ik er bijna naar toe, zo gezellig leek het mij daar.

Niet dat ik wil zeggen met dit stuk – ie moet geen nieuws meer geloven en aan eigen waarheidsbevinding gaan doen door te reizen. Maar het zou geen kwaad kunnen dunkt mij.