Het is midden in de nacht, zo goed als twee uur als ik dit typ. De column komt niet vanzelf. Drie pogingen zijn al gewist. De serieusheid heeft me te pakken. Het moet eruit.
Mijn bezoekjes aan Texel en Den Haag de afgelopen twee weekenden, stimuleren mij. Beste dames zijn het, Leow & Hoan. Beide universitaire dames qua IQ, en ik merk dat ik in onze gesprekken mij zorgvuldig probeer uit te drukken om ons gesprek tot een hoger niveau te brengen. Dit gedrag houdt op na 6 CB’s, maar das een heel ander verhaal. Een zekere onzekerheid bezit ik wat betreft mijn kennis. Ik weet van een aantal zaken wat af, maar groter is mijn onwetendheid. Onwetendheid is een keuze.
Tijdens het typen spreek ik een facebook vriendin. Ze weet de spijker ook op de kop te slaan als ze praat over wat er belangrijk is in het leven. Liefde. Het maakt niet uit wat je doet, zolang je maar gelukkig bent.
Dat is dus het hele euvel. Wat wil ik doen? Ik heb me gestort in 6packbeilen, als uiting van altruïsme: ‘de medemens helpen zonder eigenbelang’. Maar ben ik klaar voor de verwachtingen die ik creëer? Mensen verwachten dingen van me die ik soms helemaal niet wil. Subiet ben ik bijvoorbeeld met voetbal gestopt, omdat ik dat helemaal niet meer wilde in deze vorm. Toch beschuldigen mensen mij van het feit dat ik ‘mijn team’ in de steek heb gelaten. In plaats van mijn vele jaren in het eerste te waarderen.
Dus bestraffen ze mij omdat ik mijn gevoel volg. Wat men niet begrijpt, dat veroordeelt men. Waar blijven ze met hun hooivorken? Waar is de liefde? Wat is er nu belangrijk? Fit Boys propageert een familieclub te zijn, maar als puntje bij paaltje komt, is prestatie belangrijker. Gezelligheid kent z’n grenzen. Hypocriet wordt het zelfs als je spreekt over respect, als je zelf een hekel hebt aan je buurman.
Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen. Want uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde voor ogen – liefde.