Ik wist niet dat het me zoveel deed. Ik werd boos na de wedstrijd van gisteren in de kleedkamer. Achteraf denk ik dan: ”Nou nou, dat had misschien beter gemoeten.” Als reserve aanvoerder en oudere speler behoor je je volwassen te gedragen als voorbeeldfunctie. Natuurlijk is iedereen teleurgesteld en balen ze. Maar ik kon er niets aan doen. Frustratie…dat was het. Eigen onvermogen. Onkunde.
Frustratie omdat we een twee nul voorsprong weggaven. Frustratie omdat de angst de overhand nam in ons team: “Er zal toch niet weer hetzelfde gebeuren als tegen Gorecht!?” En daarmee riepen we het al over onszelf af. De angst zat al in onze koppies. We begonnen onrustig te spelen en net als iedereen deelde ik mee in de malaise. Daarvoor was ik ontspannen en relaxt aan het ballen. Fijn was dat, vol vertrouwen dat het wel goed kwam. Maar ja, de onrust sloeg dus toe en ik heb er een hekel aan. Dat we niet in staat zijn om ons eigen spel te spelen. We missen een winnaarmentaliteit. We missen geloof in onszelf. Angst en onrust slaan toe.
En ik wilde dat ik er toe in staat was om hierover te praten met de jongens in de kantine, na de wedstrijd. Maar ik was boos en was blij dat ik snel weg kon uit dat godvergeten kleine polderplaatsje. Niet dat iemand die boosheid verdiende, maar ja, het is frustratie zoals ik al zei. Tevens moest ik weg naar een personeelsfeestje, dus kon ik niet blijven hangen voor die derde helft waar waarschijnlijk nog veel is nagepraat. Dat niemand in Koos was die avond toen ik rond half twee met de limo aankwam, tekende misschien het gemoed wel.
Waarom zet je dit in de column? Heb je geen leukere verhalen? Ik kan wel vertellen over het personeelsfeest en de dames die we tegenkwamen, maar dat doet er voor mij niet toe. Dit moet me van het hart. Aangezien ik de wedstrijd tegen Borger dinsdag geschorst ben, zie ik ze woensdag pas weer.
Ik wilde dat ik niet boos was. Ik wilde dat ik een beter persoon was. Ik wilde dat ik een betere voetballer was. Maar ik ben het niet. Ik ben teleurgesteld en vraag me af waar we het voor doen? Ergens ben ik al van mening dat Fit Boys eeuwig derde klasser blijft en dat we dat wel best vinden. Want voetbal moet gezellig en leuk blijven zo is het clubmotto. Die instelling creëert nu eenmaal geen winnaarmentaliteit. We vinden het wel best zo, ook al zeggen we van niet. Ik ben ook liever lui dan moe en zit er helemaal niet op te wachten om nog meer druk te ervaren tijdens het ballen.
Maar waarom word ik dan zo boos? Ik heb een hekel aan verliezen. Gruwelijk. Vroeger schold ik op mijn teamgenoten als ze iets verkeerds deden. Ik huilde als we verloren. Ik kon er niet tegen. Nu kan ik nog niet best met verlies omgaan blijkbaar. En ik stel mezelf de vraag of ik dit de moeite waard vind? Is dit nu zo belangrijk? Moet ik veranderen en hoe? Verwacht ik teveel van mijn teamgenoten? Van mezelf?
De conclusie is dat ik het niet weet. Alleen dat dit me bezig houd. Tot volgende week.