Kameraad van Waardhuizen is terug van vakantie en ik lees zijn MSN bericht. Ik kom net van beneden om mijn berichten en toffe MSN mensen te checken.
De berichten vallen vaak tegen, ik verwacht namelijk teveel. Elke keer hoop ik een aanbod te hebben gekregen van een mooi meisje waaraan maar één string attached zit. Of een mail van een gulle gever die me zomaar op wereldreis stuurt met tonnen zakgeld. Enkel omdat hij geld over heeft. Dat overkwam me nu weer niet en ik besluit buiten te gaan zitten, schrijven.

Ik denk aan Spiderman. In de tweede film gebruikt hij een lift omdat hij zijn krachten verloor. Hij weet namelijk niet zo goed wie hij is, verscheurd door de tweestrijd die zich in hem afvoert. Moet hij nu zijn eigen dromen als Peter Parker volgen of moet hij als Spiderman de grote verantwoordelijkheid die met zijn grote kracht gepaard gaat nemen? Het leven stelt hem voor de keuze en zolang hij die keuze niet maakt, lijdt hij onder zijn last. Toen ik de film vanmiddag keek, moest ik huilen. Altijd huil ik bij hetzelfde stuk, als zijn tante hem vertelt dat ze in hem gelooft en van hem houdt. Ik herken het lijden, de intensiteit daarvan is hartverscheurend. Dat raakt me. Ieder mens lijdt. In lijden ligt persoonlijke groei. Een harde les om te leren. Dat is meestal de kern van elk verhaal, het lijden van de hoofdpersoon. Waarbij het publiek meeleeft, sympathie krijgt voor de hoofdrolspeler en hoopt op een goed einde. Gelukkig krijgt het publiek dat vaak ook. De hoofdpersoon overwint zijn angst en BAM….aan het einde van de film krijgt Spiderman het meisje.

Helden zijn een lichtend voorbeeld voor de mens en ze bieden hoop. Hoop doet leven. Ieder mens lijdt en voert zijn eigen strijd. Daardoor schuilt er in ieder mens een held. Leve de helden