Frustratie nummer 5:
Arjen Robben! Hij maakte gisteravond het winnende doelpunt en besliste daarmee als een echte Duitser in de laatste minuten de Champions League finale. De enige gedachte die in mijn hoofd rondfladderde op dat moment, was zijn kans in de WK finale tegen Spanje in 2010. Die glimlach gisteravond op zijn gezicht wekte alleen maar frustratie op. Hij schreeuwde na zijn doelpunt richting de Bayern aanhang – ‘Was? Was? Was?!’ Nou ik weet wel wat ze dachten – ‘Dat had je veel eerder moeten doen!’
Frustratie nummer 4:
Gisteravond vierden we in alle onschuld ons zaalvoetbalelftal feestje. Dé Steeg zou naast onze aangeschafte 1,5ltr fles Berenburg, een 1ltr fles meenemen die voor drie kwart vol zat. Echter bleek bij aankomst op het feestje, dat de fles leeg was gelopen in de plastic tas, door een onzorgvuldig vastgedraaide dop. Dus wat gebeurd er op het hoogtepunt van het feestje? Er is geen Berenburg meer aanwezig!! Sjakie en ik draaien ons over 100 jaar nog om in het graf bij deze herinnering. Dé Steeg ondervond geen problemen, want hij stapte over op het bier. De trend is gezet, het is nu ieder voor zich!
Frustratie nummer 3:
Chantal, Sjakie en ikzelf zaten vanavond in de bioscoop te Hoogeveen. Iron Man 3D werd bekeken en hij was goed te doen. Aan het einde van de film bleven wij drieën stug zitten, en verwachtten nog een bonusscène na de aftiteling te zien. De overige negen bezoekers verlieten kalm de zaal. Het bioscoop meisje nam hun vuilnis aan en bleef bij de deur staan te wachten. Om ons gedrag te verantwoorden, vroeg ik het meisje roepend of er nog een bonusscène kwam. ‘Nee,’ zei de verraadster, daar hoefden wij niet op te wachten. ‘Weet je het zeker?’ vroeg kameraad Chantal. Ze wist het zeker, ze had de film nu al zo vaak zien eindigen. ‘Ik geloof je,’ zei ik. En potverdrie dubbeltjes, wat berichtte Sjakie mij na thuiskomst?!! Er zat wél een bonusscène op ons te wachten na de aftiteling! Ik ga nooit meer naar die bioscoop.
Frustratie nummer 2:
Ik liep een kleine twee weken terug in de stad. Dat deed ik niet met een bijzondere reden. Ik wandelde gewoon op z’n Bartjes, keek naar de mensen en deed niks teveel. Ik houd van muziek, en dat dreef mij de muziekwinkel in. Bij de eerste stap over de drempel, bereidde ik mij voor op het inschatten van de nieuwe omgeving en het negeren van de verkoper. Ik had van alles verwacht, maar geen puisten tienerverkoper die met een bezem achter een naar binnen gevlogen duif aanzat. ‘Geeft niets jongen, kan gebeuren, succes!’ dacht ik bij mezelf. Ik was alweer klaar met de situatie, en wilde mij richtten op de cd’s, totdat ik een man tegen de jongen hoor zeggen: ‘Ja je moet beter je best doen, want hij moet voor sluitingstijd de winkel uit.’ Ik kijk om, en zie een pedante wannabe eigenaar van de winkel naar de jongen kijken. Hij gaf aanwijzingen van lik me vestje – ‘Nee, je moet de bezem andersom vasthouden. Niet links slaan, maar rondjes draaien. Wax on, wax off weet je wel.’ Bleek die gast daadwerkelijk de baas van de winkel te zijn. In plaats van een hand te helpen, stond hij daar maar. Ik ging aan de kassa staan en terwijl de jongen de bezem neer legde om mij te helpen, verschanste de duif zich linksboven in de hoek en de pedante man liep weg van het tafereel. Toen de jongen mij hielp en de man mij passeerde, benoemde ik de zaak zoals die was: ‘Ja ja puistentienerverkoper, de beste stuurlui staan aan wal.’ De man keek niet op of om, wat mij niet verbaasde.
Frustratie nummer 1:
Mijn fiets was gejat. Daar stond ik dan na mijn nachtdienst, op de scène of de crime. Verbaasd kijkend, vertwijfeld nadenkend of ik wel op mijn fiets naar het werk gekomen was. ‘Ja dat was zo,’ bedacht ik mij. Feit bleef, mijn fiets was gejat. ‘Dat de klootzak ermee in de vaart zal donderen!’ vervloekte ik de dief. Gisterochtend, anderhalve week na deze trieste gebeurtenis, besloot ik om nog eens het GGZ terrein grondig te onderzoeken. En verrek, wat denk je!? Fiets weer teruggevonden! Hij stond rechts, op een plek waar ik de vorige keer links keek. Ongelofelijk, een happy end aan deze column!