‘In contact met de ander, vind ik mezelf.’

Middenin het gesprek flapte ik eruit: ‘We hebben het nu over van alles gehad, maar weet je hoe ik mij echt voel?’ ‘Nee,’ zei ze en plots veranderde ons gesprek. Geen koetjes of kalfjes met standaard antwoorden. We spraken over wat ons werkelijk bezighield, we kwamen dichter tot de kern van ons wezenlijke zelf. We praatten vrijuit. Geen gedachten die onze woorden controleerden voordat ze eruit flapten, maar stromende watervallen van enthousiaste verhalen vlogen over en weer.

Ze vroeg me of ik mezelf rust gunde van mijn plichtsgevoel en of ik mij schuldig voelde als ik niets deed. Schuldgevoelens kende ik inderdaad. Ze was oprecht geïnteresseerd en ik was bang dat ik haar tijd in beslag nam zei ik. ‘Nou doe je het weer,’ antwoordde zij. ‘Jij maakt je verantwoordelijk voor mij. Je hoeft niet voor mij te denken. Ik luister vrijwillig naar je, niet vanuit mijn professie.’ ‘Maar dat vind ik lastig, waar stopt mijn verantwoordelijkheid voor het geluk van de ander? Tijdens m’n studie las ik over de filosoof Levinas. Hij zei dat zijn verantwoordelijkheid voor het geluk van de ander oneindig was. Die filosofie hield in dat mijn verantwoordelijkheid voor een ander z’n geluk oneindig is. Maar ik strijd daarmee in mijn leven. Hoe kan ik oneindig verantwoordelijk voor een ander zijn? Ik ben eerst verantwoordelijkheid voor mijn geluk en dan pas kan ik er voor een ander zijn. En toch stel ik vaak in de praktijk het geluk van de ander voorop.’

En zo gebeurde het beste lezer dat ik tijdens het bezorgen van mijn boek, onverwachts een mooi gesprek vond.