Het is niet standaard dat de column voor ploep.com op zondag verschijnt. Mocht u zich dit afvragen, omdat het reeds voor de tweede maal gebeurd. Hij verschijnt normaliter op vrijdag. Omstandigheden beletten dat echter wel eens, dus ik vraag hiervoor uw begrip.
Vandaag is het dus zondag en ik vier feest! Een feestje om te vieren dat ik geen kater heb. Het is zondag, dus je moet wat nietwaar. Zul je zien dat ik aan dit feestje wel een kater overhoud. Het zal in ieder geval geen poes zijn, dat is zeker. Want ik zit hier in mijn eentje. En hoewel ik best gezelschap ben, vind ik het feestje maar saai. Aan wie moet ik mijn grapjes nu vertellen? Aan wie moet ik het hilarische radiofragment laten horen dat op mijn telefoon staat? Aan wie moet ik mijn nieuwe telefoon laten zien? Aan mijn spiegelbeeld soms? Mijn spiegelbeeld aapt mij in alles na. Ik ken al zijn grapjes al en hij de mijne. Het is niet dat ik hem niet waardeer, hij toont mij immers elke dag weer hoe ik ervoor sta. Hij vertelt me echter niets wat ik niet weet en komt niet met originele antwoorden. Er is niks spontaans aan mijn spiegelbeeld.

Mijn gedachten dwalen af en sprinten terug in de tijd. Ik zit bij Edwin thuis, het is een vrijdagavond en er ligt chips op tafel. Ham kaas, mijn favoriet en pittige Doritos. Ronald en Dennis maken het gezelschap compleet en we kijken een filmpje. De film heet ‘Into the wild’. Hij moet een aanrader zijn en daarom kijken wij aandachtig naar een jongeman op het televisiescherm. Hij ontdekt een magische bus. Deze staat in het midden van nergens in een groot natuurgebied in Amerika. Hij is blij met de bus, want het verschaft hem onderdak tijdens zijn trek- en overlevingstocht in de wilde natuur. O ja, de film is waar gebeurd, dat maakt hem nog intrigerender. In de film wordt veel verteld, waaronder de conclusie die de jongeman trekt naar aanleiding van zijn ervaringen: ‘Happyness is only enjoyed when it is shared.’ Je geniet alleen van blijdschap als je het kunt delen, is mijn vrije doch accurate vertaling. Dat kunnen wel eens wijze woorden zijn.

Ik zit weer op mijn feestje en denk aan de conclusie die de jongen trok. Ik vind het wijze woorden. Van mijn feestje kan ik niet genieten, omdat ik niemand heb om mijn blijdschap mee te delen. Gisteren genoot ik van het klaverjassen, omdat ik samen met Ronald de overwinning op Kevin en Edwin kon vieren. Zij werden weer tweede die dag. Joost, Ronald en Jermo genoten ook van hun ongeslagen status tijdens voetvolley in de D-hal gisteren, omdat ze het samen konden vieren. Toen ik blij op de bank zat, zwetend en wel, kon ik mijn grapje delen aan Martin en anderen. Als Filemon vandaag op zijn telefoon kijkt, zal hij zien dat Tom en ik gisteren filmpjes op hebben genomen tijdens het zaalvoetbal. Op het filmpje dat Tom schoot, zal hij waarschijnlijk dom geouwehoer vanaf de bank horen. Op het filmpje dat ik schoot, zal hij zichzelf de hele tijd zien en dan zal tot hem doordringen hoe lui hij eigenlijk wel is.

Loovers vermaakte iedereen gisteren door achter het standbeen te scoren, net zoals Arjan iedereen vermaakt door zaalvoetbal te spelen. Snippe vermaakt iedereen door met zijn roekeloze ‘twee-benen-vooruit’ sliding op het harde veld aan onze verwachtingen te voldoen. De doodsangst van zijn slachtoffer nemen we als leedvermaak op de koop toe. Joost vermaakt iedereen door tweemaal een bal met zijn processus xiphoideus (zwaardvormig uitsteeksel van het sternum) op te vangen.

Zo draagt iedereen zijn steentje bij aan het genot van blijdschap en daar geniet ik keer op keer van.