Volgens de grondwet wel, Wilders predikt het. Vrijheid van meningsuiting. Ons grote geboorterecht. Het wordt een ieder echter niet in dank afgenomen. Ze worden er soms zelfs voor gestraft. Een werknemer die Twittert dat z’n baas die opdracht kan steken waar de zon niet schijnt, wordt zonder pardoes ontslagen. Een jongeman die ‘gehaktbal’ naar ‘zinloos geweld toepassende agenten’ roept, BAM een nachtje brommen.
“Ach,” denk ik dan, “is dat nu zo erg? Waar maak ie je druk om?”
Veel mensen lijken alles veel te persoonlijk te nemen. Soms al, als je slechts het overduidelijke constateert. “Hé jij hebt een pukkel op je wang,” kan een observatie zijn als een koe. Maar de ander wil het niet weten! “O ja, wat kan jou dat schelen! Hou je toch je mond…klootzak,” was haar repliek. “Tjonge jonge…tiz toch zo,” dacht ik bij mezelf. Kortste blind date ooit! Och blind dates, breek me de bek niet open. Als ik vrouwen ter berge breng in dit kader, dan pleur ik vijftien jaar ervaring in synoniemen als onzekerheid, onzekerheid, onzekerheid, en vrouwen in deze tekst.
Ik wil het wel eens proberen, gewoon zeggen wat je denkt. Als proef, experiment. “Sorry mevrouw, deze week ben ik helemaal eerlijk, ik irriteer me dood aan uw gezever. Krijg een leven en houd op met klagen. En ik denk dat ik namens alle mensen in deze treincoupé spreek!” Een staande ovatie zal ik krijgen. En zo zal geschieden. Deze week neem ik de proef op de som. Volgende week kom ik erop terug! Daag klootzakken (niet persoonlijk bedoeld, maar het bekt zo lekker)!