Vorige week riep ik het nog van de daken, postte foto’s als bewijs op mijn Facebook en het Tv-nieuws kondigt het nu ook aan – de lentezon is er! Maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. Nee, het is ook niet tijd voor iets serieus. Ik vind dat onzin te weinig aan de klok slaat. Er worden soms dingen gezegd, waarvan ik denk – “Oi joi joi, die jongen bitcht al de heele dag!” en alles wat hij dan zegt, is – “Ok is goed.”
Een hele dag bitchen is geen uitdaging meer voor hem, hij flikt het met regelmaat. In die onzin wordt hij gesteund ook nog eens, door sidekick Chantal. Eigenlijk is de titel sidekick te min voor hem, want meester assistent lijkt de lading beter te dekken. Ze gaan samen maar door, totdat ze even pauze hebben. Dan nemen een slok van hun drankje en dan, dan gaan ze weer net zo hard verder. Soms denk ik – “Oi joi joi, die jongen bitcht al de heele dag!” en alles wat hij dan zegt, is – “Ok is goed.” Of hij zegt – “Heel de dag? Niet! Ik slaap altijd uit.” Maar toegegeven lekker samen lunchen kan er wel vanaf. Even bij Bakker Bart de klandizie versterken is wat we doen. Een tafel voor twee in beslag nemen, terwijl er nog een derde stoel bijstaat. Maar iedereen weet dat die derde stoel er voor Jan Doedel staat. Want op die kleine tafels kunnen geen drie dienbladen met broodjes staan. Bij het bestellen weet hij wel wat hij wil, maar ik stel (net als bij m’n pizza) m’n eigen broodje samen. Waarvan ik de ingrediënten eindelijk maar eens moet onthouden, want dat nadenken elke keer over ‘hoe en wat’ dat kost alleen maar tijd. Brie, paprika, salami, ananas en een half stokbrood met boter.
Mensen lopen er naar binnen, beginnen Fries te praten en zeggen dat buitenlanders zich moeten aanpassen en Nederlands moeten leren. De man van het Fries gezelschap loopt naar de toonbank, is 65 jaar en met pensioen en zegt dat hij alles mag doen. Trekt z’n broek naar beneden en swaffelt de 64jarige griet achter hem aan z’n tafel. “Die van mij is 6cm….”zegt ie trots. “6cm van de grond!! BAM nog een x in je gezicht.” Ik denk bij mezelf dat alles blijkbaar gaat hangen als je oud wordt, en zeg – “Hé, dat kun je niet maken!” De man trekt z’n broek omhoog, stopt z’n overhemd erbij in en vraagt me – “Wat net?” “Nou jullie zitten met z’n vieren, aan zo’n ‘driepersoons tafel’. Dat past nooit met al die dienbladen.” Hij bedankt me namens het gezelschap en ze schuiven een plaats op.
De lunch zit erop, de bon wordt gedeclareerd als zakelijke kosten en de avond komt eraan. De avond brengt gebitch en we genieten volop. Bedankt! Het weekend voltrekt zich en laat enkele sporen na. Pietje bedankt! Renaldo, de column bevat weer wat meer woorden :)