Ze is gearriveerd laat ze mij gisteren weten. Haar komst verheugt mij. Ze is m’n sleutel tot de mysteries van de piano. Mijn piano beter gezegd. Dit wonderlijke instrument staat nu twee maanden in mijn lokaal te prijken, maar kennen doe ik haar in de verste verte niet. Ons contact blijft moeizaam verlopen, doch de momenten die ik met haar heb gedeeld, voerden mij naar werelden die ontoegankelijk leken.
Vaak zet ik mij na mijn ontwaken voor haar neder en kijk mijn ogen uit. Haar uitstraling licht een tip van de sluier en haar wondere wereld op. Er ligt magie in de toetsen verborgen, en in mijn eentje kan ik nog niet toveren. Toch laat ik mijn vingers met gevoel de toetsen bespelen. De noten dansen om mijn oren, en kleuren het moment in met dromen. Als ik één van de twee pedalen indruk, blijven de tonen in de lucht hangen. Laat ik hem los, dan verdwijnen ze abrupt, en mis ik ze direct. Hoe meer ik speel, des te meer ik haar wil bespelen. Elke toets verrast me. Dezelfde noot klinkt een tweede keer heel anders. Omdat deze keer een andere toon hem voorging, of misschien is het dezelfde, maar m’n gemoed ervoer hem anders. Het spelen met de piano is een reis door m’n gemoed. Een dans voor de ziel. Bij elke toon vind ik het zonde dat ik niet weet hoe ik moet dansen. Dat ik slechts kan gissen welke toets de juiste snaar verstopt voor dat moment. Toch vermaak ik me prima!
Ja, mijn piano en ik kunnen het goed met elkaar vinden. Zelfs nu we elkaar niet zo goed kennen. Elke keer als ik mijn lokaal binnenstap, dan glimlach ik naar haar. Zij doet me glimlachen. Vandaar dat ik mij wederom verheug sinds gisteren. Ze is gearriveerd, mijn pianolerares! Via via kreeg ik haar naam en haar vakantie zit erop. Ze is terug in de stad en klaar om les te geven. Joehei!