Ik ben weer terug. Na een goede vlucht (zo goed als kan zijn terwijl je economic vliegt, ik bedoel slapen zit er niet in en ik moest de helft van mijn stoel 12 uur delen met het been van de dikke vrouw die naast me zat en ze was misschien wel heel aardig daar niet van, maar ze moet niet mijn helft van de stoel bezetten, dan vind ik haar bij voorbaat al niet aardig meer, reken dan niet op de immer vrolijke Alfons, zonder slaap al helemaal niet…nog meer te klagen? nee dacht ik eerst niet)…een goede vlucht dus.
Tijdens de vlucht struinde ik in herinneringen door de afgelopen week, waarin het afscheid van mijn oma centraal stond. Ik moet zeggen dat ik nooit had verwacht dat dit zo’n fijne ervaring kon zijn. Dat bedoel ik op een niet morbide of respectloze manier. Als het dan toch moet gebeuren, dan zou ik iedereen zo’n afscheid van een geliefde gunnen. Ongelovelijk hoe de liefde hier de boventoon in voerde. Respect voor mijn familie en ik houd van ze..
Dan blijkt ook maar weer dat een daad meer kan betekenen dan een woord. De aanwezigheid van Leonie, Martin, Ab… ze ontroerden mij. Dankbaar!
Ach en dan ben ik hier weer, Kaapstad. Ik zei gister nog tegen mijn pa en ma dat ik er vrijdagnacht nog twijfels over had. Waarom ga ik terug? “Nee,” zei mam, “dat kun je me niet aandoen! Je moet zeggen dat je er zin in hebt!” Dat heb ik ook wel, maar ik moet even omschakelen. De zon en de mensen in het hostel verwelkomden me warm, das een goed begin. De Nederlandse gast hield er nog steeds rekening mee om samen (met nog wat mensen) op een roadtrip te gaan. Dat vond ik mooi om te horen. De laatste twee en halve week zullen voorbij vliegen, net als de drie maanden in totaal.
Wat heb ik nu geleerd? Mevr. Cactus stelt de vraag. Tja… ik heb nog steeds geen idee wat ik wil. Ik vind het zo stom dat je moet werken om geld te verdienen, maar een uitkering trekken, dat ligt niet in mijn aard. Van Jeroen D. en Suzan kreeg ik ooit een muismat van Loesje waarop stond: ‘Minder werken, meer verdienen.’ Het grappige was dat mijn collega’s dit ook in mijn afscheidsspeech tegen me zeiden. Werkschuw noemden ze me zelfs, haha… Hehe wel op je werk zijn, maar niet werken en toch verdienen, dat klinkt toch bijna ideaal! Ach er komen en gaan plannetjes bij me en mis het geloof in eigen kunnen om hiermee aan de slag te gaan. Toen iedereen tegen me zei na de begrafenis dat ik talent had en het goed deed, was de enige vraag die bij me op kwam: “Wat? Wat is er dan zo goed?” Ik had, zonder arrogant te zijn, verwacht dat mensen het mooi zouden vinden, maar wat is het dat het goed maakt?
Het is dezelfde houding bij voetbal of in’t werk die ik bij mezelf tegenkom. Weten dat je goed bent, maar er niet in geloven. Waar komt dat toch vandaan? De hele tijd een druk voelen dat je moet presteren en niet kunnen genieten. Het maakt me moe, het zoeken… ik ga even uitrusten in de zon!