Wederom kom ik laat ergens vandaan. Het was gezellig.

Vanochtend rondde ik mijn kitesurflessen zo goed als af. Ik moest er om kwart voor tien zijn en ik hoopte dat het beter weer dan woensdag zou zijn. Toen heb ik maar een uur kunnen kitesurfen en ben maar gestopt. De kitesurf instructor stopte een half uur later ook maar met de andere twee studenten, omdat de wind te zwak was. Jammer van de wind, want ik had er zin in. De smaak had ik te pakken en ik was bijna zover om samen met het board de zee te berijden.
Vandaar dat ik er vandaag zin in had. Het is net als leren auto rijden, zoveel dingen tegelijk moeten onthouden is moeilijk, zeker als man. Gelukkig weet je dat het uiteindelijk allemaal op de automatische piloot gaat en aan die gedachte klamp ik mijn hoop maar aan vast. Dus de vlieger werd weer uitgerold, opgepompt, de lijnen werden uitgerold en het wetsuit dichtgeritst. Harnas aan en starten met die handel. Gail was op het strand om foto’s van mijn ervaringen te schieten. Daar had ze in het begin beter mee kunnen wachten… maar dat deed ze niet.. De beste resultaten behaalde ik op het einde van de 2 uur durende les. Toen wist ik de vlieger telkens zo te manoevreren dat de kracht erin bleef zitten en ik de wateren bereed. Alhoewel dat soms op puur geluk en instinct ging. Voor ik het wist hing ik weer achtertestevoren aan de vlieger en crashte hij op het water. Gelukkig ben ik zeer behendig geworden in het opstarten van de vlieger vanaf het water. Dus de verloren tijd was beperkt en ik kon snel weer teruglopen naar de beginplek om het water in te gaan en vanaf daar langs de kust met m’n vlieger en board te oefenen. Aan het einde kwam het fingerspitsengevoel dus en heb ik goede hoop voor de toekomst.
De middag ging ik met Josephine naar de Tabelmountain om deze omhoog te hiken. Met z’n tweeen stapten we de taxi uit en besloten de korst mogelijke route te kiezen. Die van 1 uur. Naief als we beiden waren (onvoorbereid eigenlijk) begonnen we aan de klim en onder de indruk van de natuur en het uitzicht, liepen we kennismakend naar boven. Ze is gister namelijk aangekomen in’t hostel en bezoekt twee vriendinnen van haar die ook in’t hostel verblijven. Zij hebben Tablemountain echter al gezien en gingen ergens anders heen. Druk pratende kwamen we vele bordjes tegen en geen van ons zei ons iets. Toen we links en rechts konden, kozen we links, omdat die richting Devils Peak aangaf. Dat klonk in ieder geval interessanter dan de andere kant, geen idee meer wat daar stond. Waren we voorbereid geweest, wisten we dat we voor rechts hadden moeten kiezen. Nu eindigden we na twee en half uren, moe aan op een bergtop naast de tafelberg. Hoewel het uitzicht zeer mooi was, kunnen we niet zeggen dat we op Tafelberg zijn geweest. Beiden vonden we dat het wel best was, misschien een andere keer. We liepen op z’n Bartjes terug en bijna onderaan kwamen we een man tegen. Oud en dorstig. Althans dat zei hij in gebrekkig Engels. Het bleek een 61 jarige man uit Belgie te zijn en hij dronk mijn halve liter fles water bijna in een teug leeg. “Alstublieft, houd u hem maar.” Hij sprak zijn dankbaarheid uit, terwijl hij zijn blackouts door de dorst van even tevoren benoemde. We liepen met z’n achten naar beneden en hij nam ons mee naar Waterfront, de opstand-uitgaanswijk naast de haven. Met zijn achten zei ik, omdat we nog een gast tegenkwamen toen we stilstonden met de Belg. Dat bleek een Duitser te zijn die in Groningen gestudeerd had en een Nederlandse Friese vriendin had, wiens ouders ook meeliepen. Dan nog zijn we met z’n zevenen, maar de Duitser zei dat ze al met z’n vijven waren, toen ik even te voren aan de oude man voorstelde om met hen mee te rijden in plaats van met de bus. De Duitser loog dus! Hij wist het niet, zei hij achteraf. En ik wil mijn fiets terug.
In ieder geval, het werd een heel gezellige avond, met z’n drieen uit eten. Gelukkig hebben we de foto’s nog! Nu ben ik weer in’t hostel en nee Kamp(f)s, en ik werk eraan. Josephine ging na het eten naar vriendinnen in een bar, maar daar hield ik het snel voor gezien. Zij hing bij een vriend die haar al de hele middag belde en ik dacht: ‘Wat moet je daar nu mee?’ Nu is het hier 12 uur geweest en kom ik nu pas toe aan de column.
Hopelijk heeft Ronnie de foto’s ontvangen en ze gepost? Ik heb hem nog niet gesproken. Verhalen als deze zou ik van bijna elke dag kunnen schrijven… dat doe ik dus niet. Bel maar indien u meer info wilt, voor het nummer kunt u bij m’n ouders terecht. Dewitte… bedankt voor uw reactie (net als iedereen!), maar ik heb zo geen benul wie u bent? … sorry.