Vrijdagnacht, 2 uur: de Australische toeristgids Trys en ik komen terug van wat oorspronkelijk een afscheidsfeest van de Zweedse Sara was. Zij was echter maar 10 minuten van onze 4 uur zuivere drinktijd aanwezig, dus was het feest meer ter ere van onszelf. Hoewel we in die minuten wel een paar keer gedag tegen haar hebben gezegd waarmee wij voldeden aan onze informele plicht. Haar onrustige gat vertrekt naar Durban en kon ook deze avond niet lang blijven zitten. Wij hielden dit echter prima vol en tikten nog een shot Che Guevara & Dark Chocolate achterover. Toen het geld opwas, bezocht ik barman Robin in de Babaloos tent nog even om hem gedag te zeggen. Dat vond hij fijn.

Na terugkomst struinde ik nog even door mijn mail, toen de schuifdeur achter mij openging. Een gast kwam binnen. Ik herkende hem als de slaapkop die de middag op de bank hing. Hij kwam ook nu versuft over. Alsof hij dronken was, maar dan anders. Hij had hetzelfde pak aan (waarbij een rieten hoed niet zou misstaan, al roeiend op z’n Missisipibootje met een strohalm in zijn mond, en Uncle Tom met de banjo op de achtergrond) en een trui a la Gaastra. Achteraf bleek hij golfcoach van beroep te zijn, maar dat betaalde in Zuid Afrika te weinig om er een leven van te maken. Je moet in een land als dit ook niet verwachten hetzelfde te verdienen als bij de High Society in Engeland. Wat hij dus wel verwachtte.

Hij leek wat van me te willen en begon te praten. Opvallend was dat hij met zijn been sleepte. Dat viel me vanmiddag ook al op en in eerste instantie was het niet een jongen die ik wilde leren kennen. Tien minuten later hielp ik hem echter toch, zijn verhaal was aandoenelijk en verklaarde zijn suffe praten. 5 dagen geleden was hij namelijk om half 3 ’s nachts in zijn onderbeen geschoten. Door de adrenaline wist hij echter toch rennend te ontsnappen. “Op dat moment voel je geen pijn, maar nu!” Hij verging er bijna van en moest zijn vrienden bellen voor medicatie (en eindigde deze nacht uiteindelijk bij de eerste hulp). Dus leende ik hem mijn telefoon. Hij lichtte nog even zijn broek op om te laten zien dat de entry wound niks voorstelde, maar de exit wound in zijn kuit miste een stuk vlees. Alsof er een puist ter grootte van een olijf was ontploft met de kracht van dynamiet. Vleesstukken naar buiten scheurend, met flarden van draden… nou nou nou, zo ernstig was het ook weer niet. Wees gerust. Ik wil jullie niet nog banger maken om een keer beschoten te worden. Als het moet, dan moet het. Een kogel opvangen hoort eigenlijk in het rijtje ‘try before you die’ thuis. Al komt het aspect ‘die’ dan wel aardig in de buurt.

Goed interessant verhaal van de jongen, maar hij overleeft het wel. Binnen 2 weken moest de pijn weg zijn, aldus de heren medici. Verhalen vliegen me hier om de oren, de meeste van mannen viel me net op (ik had een paar voorbeelden opgeschreven, maar denk niet dat ik ze allemaal hier benoem vanwege de lengte van tekst en leesplezier). Veelal zijn het lijdensverhalen na een traumatische gebeurtenis en via vele omzwervingen proberen ze om te gaan met de pijn en het geluk terug te vinden. Zullen vrouwen daar geen last van hebben omdat ze erover praten? of komen vrouwen gewoon niet in een hostel als deze? Joost mag het weten… dus Joost?! zeg het maar.

Een van de verhalen is echter van Robin, de barman. Nu zo’n 34 jaar, vader van drie kinderen en een jaar gescheiden. Hij ging vreemd en nu beseft hij dat een man pas weet wat hij mist als ze er niet meer is. Nu leeft hij, nadat hij als ‘wrak’ werd ontslagen van zijn goede baan en levensstijl, als barman van provisie en slaapt in een tent bij’t hostel. Zelf benoemt hij de situatie als ‘rockbottum’. De zoektocht naar herstel heeft hij geen geduld voor en daardoor duurt de lijdensweg alleen maar langer ben ik bang. Hij vindt me goed gezelschap.

Al de verhalen tezamen vullen de tijd hier. Meer dan een maand is er verstreken. Pa en ma hebben niet gebeld deze week, zal de drukte van Sint wel zijn (hoe ging het dichten dit jaar pa?). Gerda, Klaas, Nienke, Karlijn en Tommo: bedankt voor de Sint kaart! De afbeelding van Piet gaf me een perfecte ondersteuning bij het uitleggen van ons feest versus de kerstman viering en zijn ‘little helpers’. Faldien, mijn zwarte baas dacht bij het verhaal over zwarte helpers aan moderne slavendrijvers.

Afgelopen vrijdag sprak ik uitgebreid met Fix up Ronnie. Sander, succes jongen! Het feest van Japio heb ik gemist, veel plezier met Stef! Tevens mis ik het familie en voetbal Sintfeest met de jaarlijkse gedichten. Als mensen hier me echter vragen of ik Holland mis, beantwoord ik ze dat ik dat niet doe. Ik kom immers over 2 maanden terug. Goed, veel plezier met de sneeuw mensen en wacht alsjeblieft met de Elfstedentocht!

Leow, gefeliciteerd met je vaste contract en Al jij met je verjaardag.
De aankomende week wordt druk, dus volgende week komt er weer een weekoverzicht.
Herr K. – nee…