Paulien vertelde me eens dat een schrijver altijd een notitieblok bij zich draagt. Ik heb inmiddels het hele digitale notiteblok in mijn telefoon volgeschreven. Het leven hier roept van alles bij me op. Daar ga ik jullie zometeen meer over vertellen, eerst wil ik deze gelegenheid aangrijpen om iedereen een goed 2011 te wensen! Ik ga jullie zien….Pa, m’n telefoonaccu was leeg toen ik je aan de lijn kreeg nieuwjaarsnacht. Het contact verdween abrupt, sorry. Bedankt voor het bellen! Wilma&Richard voor de kaart!
Sommige notities zijn gebaseerd op mijn associaties met gebeurtenissen of op iets wat ik las, zag of wat dan ook. Soms heb je van die gedachten die zeldzaam zijn en ik herinner mij iets over ‘Chandler zijn enkels’, maar Joost zal wel 1 van de weinigen zijn die deze gedachte begrijpt.
– “I do not want to get robbed!” riep ik meerdere malen terwijl ik in het donker op het gras langs de kant van de weg lag. Jeanette plaste aan de overkant van de weg naast een auto en ik wachtte op haar. Half beschonken en onderweg naar de kroeg voor de aanvullende andere helft.
Een herinnering aan avonduren. De volgende is meer gericht op mijn verlangen om anderen te helpen en dit in werk tot praktijk te brengen:
– Wat de ontwikkeling van een jongere verstoord is vaak het verlangen om ‘normaal’ te zijn, en de rol die groepsdruk hierbij speelt. De vraag is echter: wat is normaal? Jezelf zijn of je proberen aan te passen aan de rest? De vraag is: of je wilt leven met schaamte of eerlijk jezelf zijn?
Misschien wat diepgaand, maar ja, ook daar houd ik me mee bezig.
Toen kwam ik deze notitie tegen:
– Zou ik moslim worden voor een vrouw?
Een vraag die ik mezelf stelde toen Abduraghman mij vertelde dat een meisje waarmee hij ging, bereidt was om voor hem moslim te worden.
Aangezien je hier relatief veel daklozen ziet, vroeg ik mij het volgende af:
– Wat voor man zou ik zijn zonder een ‘thuis’ dat op me wacht? Wat maken vluchtelingen mee? Ontheemde volkeren. Geen plek om thuis te noemen…wat een onrust zal me dat geven. Onveilig, alleen, hopeloos. Hoop heb ik dankzij een liefdevol thuis.
Een wederkerend vraagstuk bij mij is het geluk van de mens. De volgende notitie gaat daar op in:
– Mensen lijden omdat zij zich meer focussen op wat ze niet hebben dan op wat ze bezitten. Dat haalt al’t plezier uit’t leven en BAM: vicieuze negatieve cirkel…Hoe kun je tevreden zijn met jezelf? Door te stoppen met vragen te stellen of te zoeken naar het waarom.
Dan heb je nog de gedachten waar je eigenlijk niet trots op bent, maar die toch in me omgaan:
– Voordat ik het weet, spuug ik hier een neger in de bek omdat hij op straat in een donker hoekje zat waar ik hem niet zag.
– (liggend op m’n bed in de slaapzaal) Jeumig, gaat dat dikke wijf recht voor me staan met haar ochtendglorie! Op tijd wend ik mijn ogen af. M’n nieuwsgierigheid naar wat voor ondergoed ze aan heeft en die muffe oude vrouwengeur bedwelmen mijn gedachten met kots! Run blinded eyesight, RUN!
– A fucked up world is het! Een vrouw van 45 (of ouder?) kijkt de hele avond naar me alsof ik loslopend wild ben, terwijl ik bij een zoenvriendin sta in de kroeg. “It is my birthday!” zegt ze met een glimlach als ze op me afkomt. Als ik haar feliciteer en op de wang wil zoenen, wend ze haar wang af en pakt me vol op de bek (tong en al!). Even overweeg ik erin mee te gaan omdat het een grap lijkt, maar als ik haar tong en grip voel, zit daar teveel opgekropte passieve agressie in. “Wegwezen hier!” denk ik bij mezelf en ik moet mezelf losrukken. Ze laat me niet zomaar gaan. Ik lach’t maar af. Crazy bitch!
Na thuiskomst heb ik me vijf keer gedouchd. Ik voelde me vies, beschaamd, misbruikt…(ok, ik heb me niet gedouchd, maar ik had hetmoeten doen)!
Toen ik in de bioscoop naar de wc ging, maakte ik achteraf deze notitie:
– Een gouden vader zoon moment is wanneer hij als kleine 5 jarige jongen naast je staat en zijn best doet om te plassen in het urinoir. De vader hielp em niet, maar hield hem scherp in de gaten en passerende omstanders keken met een glimlach.
Op het moment van schrijven was het zaterdagnacht, kwart over twaalf op 2 januari. Mijn haar is lang (voor mijn doen) en blonder door de zon. Roy en Dina, het Israelische duo is weer terug in het hostel na anderhalve maand afwezigheid. Het was een goed weerzien! Oud en nieuw heb ik bescheiden gevierd in goed gezelschap van een groep welke grappig en slim is.. Geen spectaculaire verhalen hierover voor de menigte, wel voor intimi. Misschien dat ik morgen mijn haar laat tondeuzeren (dat deed ik niet, ik had nog genoeg gel). Vandaar regende het hier! Opvallend. Martin, ik denk ook aan je en houd je graag aan je woord wat betreft de snert! Tot over een maand!