Ik flikker bijna van m’n bank. ‘Hoe laat is het?’ De zon is op, dan moet het half vijf geweest zijn. De film op het scherm staat op pauze, de laptop op tafel staat te wachten op de column. Ik moet in slaap gedonderd zijn, het was te verwachten. Ik neem me voor die column eerst af te maken, en dan in bed te duiken. Terwijl ik opsta en naar m’n tandenborstel loop, doe ik de lampen in de kamer uit. ‘Wat een dag, wat een dag!’ herhaal ik tegen mezelf.

Het is kwart voor negen zondagochtend, en ik race met mijn Mini vanuit Friesland naar Groningen. Om tien uur moet ik in’t derAatheater zijn voor de theaterrepetitie. De drie uren slaap na de bruiloft van gisteravond knagen in m’n achterhoofd. Wat heb ik mezelf nu weer op de hals gehaald? Wanneer word ik wijzer? Ik ben nuchter genoeg om te mogen rijden, maar de cola berenburg heeft m’n lichaam gehavend. De herinneringen aan een mooi feest dansen in m’n achterhoofd, de rit zit er binnen een mum van tijd op. Over twee weken ontvang ik de boetes.

Iedereen staat klaar voor’t derAatheater en de groep glimlacht. We zijn een mooie verzameling mensen. Tijdens het repeteren blijken de teksten erin gebeiteld te zitten. In zoverre zelfs dat we in ons dagelijks leven lachen om woordgrappen die de normale mens niet snapt. We leven ons personage, en missen de groep buiten het theater om grappen mee te delen.

Hashtag dikketietkak! Scenes worden geoefend tot een geoliede machine. Het niveau stijgt. Details worden verheven tot pareltjes. We werken hard, en de glimlacht groeit. De repetitie is om tien uur ’s avonds ten einde. Twaalf uur lang hebben we gewerkt. Dit ben ik niet gewend! Met pijn in het hart nemen we afscheid, maar we kunnen niet anders. We zijn kapot van enthousiasme. Het is een gevoel van voldoening waarvan je weet dat je hem verdient hebt.

Het mooie van dit alles is dat u er de vruchten van kunt plukken! Want 2,3 en 4 juli treden we op en de kaarten zijn te verkrijgen via de website – http://www.stichtingthtr.com

Wie weet tot dan!