Over het algemeen drijf ik met m’n bootje op het kabbelende water van het leven. M’n dagen zijn gevuld met de wekelijkse structuur van werk en vrije tijd. Dat kabbelen lijkt vanzelfsprekend geworden, maar door de wereld om mij heen besef ik mij dat het ook heel anders kan varen.

Als mensen me vragen hoe het gaat, hoef ik niet lang na te denken: ‘Mooi relaxt.’ Ze lijken dan verbaasd, soms enigszins teleurgesteld en vaak jaloers. Een oom van m’n toekomstige vrouw spreek ik misschien twee keer per jaar, maar hij heeft zelfs het beeld van me dat ik niet aan hard werken doe. Stiekem glimlach ik dan van binnen, het beeld wat ik naar de buitenwereld cultiveer, komt goed over. Zo probeer ik hen te laten beseffen dat het ook anders kan. Veertig uren werken is zonde van je vrije tijd is mijn mening.

Ik hoef eigenlijk niks van mezelf, maar verken in m’n vele vrije tijd m’n interesses. Volgens mij lees ik nu twee boeken tegelijk en er liggen drie in de wacht. Daarnaast schrijf ik flarden van inspiratie in m’n boekje, met het geloof dat er een volgend boek uit voortkomt. Zo kabbel ik van interesse, naar inspiratie, naar het onbekende. Ik ben enorm dankbaar voor dit leven en z’n kabbelende tempo.