Op z’n Bartjes de dagen doorslenteren houd in dat ik rustig aan doe, en de wereld nieuwsgierig observeer. De afgelopen week bevatte dagen waarop weinig spectaculairs gebeurde. Geen anekdotes uit kroegverhalen waar de mysterieuze ‘ze’ in vernoemd wordt.
Ondanks het Bartjes tempo, ontbeerde ik het vermogen om vrede te hebben met de rust. Als ik een dag weinig deed, vervulde een schuldgevoel mij. ‘Misschien doelt Jasmijn hier wel op,’ drong het tot me door. Ze zit in Uruguay en spreekt vanuit haar hart tot de lezers op www.mijnjas.com. ‘Is dit dan de druk waar mensen van ontvluchten door op vakantie te gaan? De prestatiedruk? De druk die mij met een verantwoordelijkheidsgevoel opzadelt. De verantwoordelijkheid om wàt te doen eigenlijk? Nuttig zijn voor de maatschappij? Werken met welk doel? De zakken vullen van de baas, en zelf een arbeidersloontje opstrijken? Ik lever mijn vrije tijd in voor iemand die ik totaal niet ken.’ Het is een keuze besef ik mij. Als het werk mij niet bevalt, moet ik wat anders doen.
Financieel moet er gewerkt worden voor het brood op de plank. Het is niet de meest ideale motivatie, maar hij zet je wel in beweging, of je nu wilt of niet. Ik heb niet de verantwoordelijkheid voor een gezin waar een vader met liefde 40 uren in de week voor werkt. In dat opzicht ben ik vrijer.
Nee, ik wil u vertellen dat de onrust bij mij vanuit de prestatiedruk voortkomt, vanuit mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel om het beste uit mezelf te halen. Het beste in mezelf is mijn passie. Mijn gevoel. Mijn hart vol liefde. Inmiddels ken ik mezelf aardig goed, en weet ik dat er vele manieren zijn waarop ik mijn passie kan uitten. In het dagelijkse leven ligt het in de kleine dingen. Mijn moeder vertelde mij eens dat mensen het mooi vinden dat ik er ben, omdat ik iets met ze doe. Ik zie ze en geef ze aandacht. Omdat ik geen heilige ben, scheep ik mensen ook wel eens af omdat ik ze niet mag.
Mijn passie uit ik ook in mijn schrijven. Mijn wereld verwoorden. Sinds kort heb ik een nieuwe wijze gevonden om mijn passie te uitten, en dat is zingend. Het mooiste vind ik het om dit te combineren met pianospel.
‘Jaja, het beste uit jezelf halen. Dat heb je met voetbal niet gedaan.’ Volgens mijn vader had ik naast Arjen Robben in het veld kunnen staan op het WK. Jan de Jonge de trainer van Heracles, Gert Jan Heerkes één van zijn voorgangers, Foppe de Haan…zij zagen mijn talent. Een deel van dit talent zien sommigen nog wel eens bij Fitboys. Waarom heb ik er niet voor gestreden om hier het maximale uit te halen? Ik vond het niet leuk. Zo simpel is het. Er liepen bij de bvo Emmen veel klootzakken rond die kostte wat het kostte voor hun eigen hachie speelden. Er was geen plezier te vinden. Ik verloor het contact met mijn vrienden in Beilen. Dit maakte mij niet gelukkig. Ik las in het boek van Zlatan dat de bewijsdrang hem juist motiveerde. Hoewel ik hem, na het lezen van het boek, een beste kerel ben gaan vinden, ben ik niet hem.
Waar deze column op neerkomt, is dat ik rust zoek. De vrede om te genieten van de voldoening die ik uit mijn passie haal. Daarom volg ik sinds afgelopen week een tienweekse, online cursus van Wim Hof, www.innerfire.nl. Zodat ik mij niet langer laat leven door de prestatiedruk, maar vanuit mijn passie. Omdat ik geloof dat wanneer je leeft vanuit het ‘moeten’, je weinig plezier beleeft aan wat je doet.