Veel inspiratie waar ik uit mag kiezen, maar zonder iemand te kort te willen doen, moet ik hier even bij stil staan met u.
Een dag als alle anderen, stelt u hem zich voor, alleen dan zonder regen. Ik fiets in Groningen. Zit relaxt op m’n fietsie, want van haast houd ik niet en daarom ben ik op tijd vertrokken. Een heel bewuste keuze en ik ben blij met mezelf als ik op z’n Bartjes richting het station kan fietsen. Mooi kallum aan dus, of zoals Joost het zou zeggen: “Als ik nog langzamer zou trappen, val ik om.”
Ik ben zeer prikkelgevoelig en kijk naar alles om me heen. De treurwilg aan onze vijver wordt gesnoeid door bekwame mannen met een rood/wit afzetlint, de oudjes zitten achter het raam naar buiten te kijken en de studentes fietsen me gewillig langs de oren. Omdat ik dit pad vele malen fiets, ken ik haar van haver tot gort. De hoek waar iedereen binnendoor afsnijdt, zodat ik goed om me heen kijk voordat ik hetzelfde doe. De wortel die het wegdek optilt en waar ik uit voorzorg even van m’n zadel ga, zodat m’n ballen heel blijven na het nemen van de hobbel. En dan is daar de T splitsing waar ik altijd rechtsaf mag slaan, gewoon omdat dat korter is dan linksaf. Hier speelt zich het verbazingwekkende tafereel af.
Terwijl ik de T splitsing benader, kijk ik naar de haaietanden in de verte op mijn pad en zie dat de fietsers van links groen licht krijgen om te gaan. Dat doen ze dan vaak ook als een malle en ik minder mijn tempo, zodat ik niet stil hoef te gaan staan als ik bij de splitsing aankom, maar precies arriveer als de laatste fietser gepasseerd is zodat ik kan blijven fietsen. Als ik namelijk eenmaal fiets, wil ik blijven fietsen en niet mijn tijd verdoen met af en opstappen. Fietsen vind ik een noodzakelijk kwaad.
Plots word ik ingehaald door een gesjeesde student. Hij trapt z’n trappers in de rondte alsof hij haast heeft en moet rechtdoor de straat over. Maar zoals u weet, komen er van links fietsers en staan er haaitanden voor deze jongeman. Trekt ie zich niets van aan kan ik u vertellen. Hij blijft gaan. Het onvermijdelijke gebeurd: botsing! Een jongeman van links met een mooie beachcruiser, je weet wel, zo’n surferfiets: dik frame, breed stuur, dikke banden. O ja, hij heeft ook zo’n bagagedrager aan de voorkant. Die jongeman parkeert zijn fiets in de flank van de sjees student. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren en ga stil staan voor de haaietanden. Waar ik een hels gevloek verwacht en misschien klappen als water, valt een stilte. Het leek wel alsof de sjees man last had van een vlieg en deze van z’n jas afveegde, zo herstelde hij zich en stak de straat over. De surffietser leek met stomheid geslagen door de situatie en als hij al iets had willen zeggen, had hij z’n kans gemist. Even in het moment waarbij ze hun fietsen uit een kleine mangel haalden, keken ze elkaar aan, maar de surfer boog z’n hoofd en de sjees man, gaf z’n trappers zweepslagen. De surfer nam even de tijd om z’n stuur recht te zetten en fietste toen ook verder. Alsof er niets gebeurd was.
MAAR ik wist zeker dat hier iets gebeurd was! Ik had het toch echt met eigen ogen gezien. Het was niet te geloven! Mijn onderkaak lag op de grond van apegapen en nog steeds stond het beeld mij met stomheid te slaan. HOE….WAT….WAAROM? Dit kon toch niet waar zijn!? Als dit mij was overkomen, had ik in ieder geval één van beide zinnen uitgesproken:
“Sorry, ik zag je niet. Gaat het?” of
“What the fuck flik jij me nou!? Kerel opbokken jong…jij apekop! Ik fiets hier toch. Één woord voor je: HAAIETANDEN!”
Stilte heerste echter.
Ook ik fietste door en vroeg me af hoe de surfergast de rest van de dag door zou komen. Misschien was hij wel ICT’r en zou hij de gast digitaal opsporen om zijn facebook vol te schelden? Ik bleef in ieder geval achter met de vraag: wanneer werd u voor het laatst met stomheid geslagen?