‘Je bent een held. Bedankt dat je ons te woord wilde staan.’

Dit zei een Spaanse journalist tegen Andrés Iniesta, de Spaanse voetballer nam vandaag afscheid van het nationale elftal. Mooie woorden. Er sprak dankbaarheid en respect uit. Bewondering voor de voetballer. De woorden vielen mij op en ik vroeg mij af waarom.

Laatst stond ik aan het bed van mijn nichtje. Ze had mij gevraagd haar naar bed te brengen. Natuurlijk zei ik ja, ik voelde mij vereerd. Terwijl ik haar voorlas uit een voetbalboek werd ik even overmand door een brok in mijn keel. De brok verraste mij en ik sloekte hem weg zonder hem met haar te delen. Stuurde m’n hart het teveel aan liefde als een brok omhoog?

Tijdens dit schrijven viel het kwartje welke de journalist voor me had laten vallen. Ik had de brok niet hoeven te verbergen voor m’n nichtje. Ik had haar mogen vertellen dat ik haar bewonder, dat ze zo puur en oprecht grappig is. De tranen die ik verborgen hield uit schaamte, had zij begrepen. Ze had me waarschijnlijk met een les die zij geleerd had wijzer getroost. In mijn hoofd was ze nog maar net twaalf. In het echt was ze zoveel levens ouder.