Mocht ik getwijfeld hebben of m’n dochter van mij is, dan deed haar uitspraak aan deze hypothetische twijfel een einde.

We waren onderweg op de fiets naar een vriendinnetje van haar. Zij voorop de stangstoel, ik in haar kielzog proberend haar verwonderingen bij te houden. We fietsten langs een voetbalveld, er was een wedstrijd gaande tussen jonge kerels. Vanuit interesse vertraagde ik m’n tempo en zij bekeek het spel ook aandachtig. Opeens vormde Foske met haar handen een toeter voor haar mond en ze riep de spelers toe: ‘SPAAR JE KRACHTEN!’ Groter kon ze mij niet laten grijnzen. Hoe kwam ze erbij? Nimmer heb ik iemand dat tegen haar horen zeggen en zij toverde het in de perfecte context uit haar mouw. Ik heb er dit weekend een aantal keren aan teruggedacht.

Ze groeit. In een paar maanden tijd drie centimeter erbij en vandaag ontdekte haar petemoei dat ze een wiebeltand heeft. Blijkbaar ontneemt de tijd mij m’n kleine telg. Haar onschuld verdwijnt, ze test onze grenzen en ik ben soms in staat om behang te kopen alleen om haar erachter te plakken. Ze gaat naar groep twee en zwemles is begonnen. De echte wereld staat voor haar deur en zij lijkt er zin in te hebben.