Voor de tweede dag op rij zat ik op het gras rondom de Martinikerk te lunchen. De man fietste ook vandaag weer langs en wederom begroette ik hem. Ditmaal hield hij halt. Gisteren had hij me aangestaard. Wat bracht vandaag? ‘Heb je ook wat kleingeld voor mij?’ was z’n vraag. ‘Ik heb alleen maar een pinpas bij me.’ ‘Groot geld is ook goed.’ Ik lachte. ‘Zou je dan iets voor me willen kopen?’ was z’n vervolgvraag. ‘Wat dan?’ vroeg ik hem. ‘Een fles port.’ ‘Hmm ik wil eerst even lunchen.’ ‘Ik wacht wel,’ zei de bebaarde man. Dat deed hij, op het muurtje even verderop.

‘Ik wil een schoon geweten houden, dus vertel eens waarom je een fles port nodig bent om één uur ’s middags?’ Hij wilde van alles zeggen, maar liet mij z’n kartonnen bord lezen welke hij uit z’n fietstas haalde. Er stond van alles op: dakloos, PTSS en hij kon eten of drinken gebruiken. Hij klonk boos toen hij begon te vertellen over z’n trauma’s en de organisaties die hij schuldig achtte. Hij zat vast in z’n situatie van dakloos zijn. Als hij zich inschreef, kreeg hij met dezelfde organisaties te maken die hij inmiddels niet meer vertrouwde. Hij bezat meer capaciteiten dan dat ze hem toeschreven. De drank zorgde ervoor dat z’n gedachten rustig bleven. ‘Waarom gebruik je je capaciteiten dan nu niet om iets aan je situatie te doen?’ ‘Het is vrijdag hé, dan is het eigenlijk al weekend, dan kun je niks beginnen. En corona, alles ligt stil.’

Af en toe tijdens z’n verhaal drong hij aan om naar de AH om de hoek te gaan voor die fles port. Bier was ook goed. ‘Ik zie dat je ook eten nodig bent,’ gaf ik hem terug. ‘Ja, ik had alleen een banaan, maar die heb ik al op.’ ‘Waar heb je zin in?’ Een gebakken vissie lustte hij wel. Daar had m’n geweten geen probleem mee. Hij had bijna dezelfde naam als m’n vader en was een Drent in Groningen. Ik betaalde z’n vissie bij de marktkraam en zei hem gedag. Vanaf z’n eerste vraag had ik niet direct geweten wat juist was om te doen, maar dit, dit voelde wel oké.