Gelukkig Nieuwjaar, veel heil en zegen gewenst. Het is u gegund.

Dat u hier nog steeds komt te kijken stel ik zeer op prijs. Ik waardeer uw moeite, en uw aandacht. Ik betrapte mezelf erop dat ik het afgelopen jaar voor het eerst in 8 jaar columns schrijven vaker dan twee keer heb verzaakt om een column te plaatsen. Niet omdat ik het vergat. Meer omdat het geen verplichting is en zo heb ik’t het liefst. Toch ram ik vanuit goeie gewoonte wekelijks wat uit de vingers.
De column biedt mij een moment van bezinning. De week passeert de revue en ik vraag me in stilte af wat mij het meeste heeft geraakt. Ik heb gemerkt dat ik u graag plezierige onderwerpen voorschotel, met name omdat het serieuze en sombere geen soelaas lijken te bieden. Soms meen ik te moeten prediken over hoop, maar bemerk dat enige zorgen mij niet vreemd zijn. Het mooiste vind ik de verhalen waaraan verwondering ten grondslag ligt en het gevonden plezier hierin.

Bezinning. De afgelopen week bleef mij de uitspraak bij – ‘Onbekend maakt onbemind.’ Dit was in relatie tot Syrische vluchtelingen. De laatste tijd houd ik in mijn achterhoofd dat ik in contact met de ander mezelf leer ontdekken. Daarbij probeer ik niemand uit te sluiten om zoveel mogelijk van mezelf te ontdekken en op de koop toe levert het mij minder onbekenden op.