Kornuit
  • 27 oktober 2024
  • Alfons
  • 2 reacties

Van jou leerde ik het woord ‘kniehalsteren’ en ‘kornuit’. ‘Kom hier dan zal ik je kniehalsteren!’ grapte je tegen mij als ventie. Het klonk altijd grappig dreigend, maar ik had geen flauw idee wat’t betekende. Later heb ik het eens opgezocht.

Ooit tilde je mij op en hield me hoog tegen het plafond. Ik vond het prachtig. Op de oprit van opa en oma heb je nog eens een bal met me getrapt, zelfs opa was daar toen nog toe in staat. Toen ik later met een Midden Drenthe elftal tegen sc Heerenveen mocht voetballen, zei je achteraf dat je mij niet had herkend de eerste helft omdat ik m’n kop had kaalgeschoren. Dat vond je jammer. Herinneringen, daar moeten we het nu mee doen.

Je was er altijd. Ik mocht met je mee naar volleybal wedstrijden kijken van je jongste dochter. Ik herinner me niet onze gesprekken, maar wel je grote hart. Ik voelde me altijd welkom bij je en heb vaak gedacht de laatste jaren – ik wil bij hem op bezoek, straks piept hij er tussenuit zonder dat hij weet dat ik hem liefheb. Gelukkig wist je het en voelde Dieuwke diezelfde connectie met jou.  

We zijn je dankbaar! Bedankt Ab, bedankt. Voor je moestuin hulp, je open armen, je ondeugd, we waren bandieten samen. Kornuiten. We vergeten je niet en al geeft je gemis ons verdriet, je zult er altijd zijn. Met al deze woorden haal ik je nog even terug, breng ik het gevoel van onze band weer tot leven en als ik je door deze woorden nog een knuffel kon geven, dan stopte ik niet met typen.

MD
28 oktober 2024 - 07:29

Mooie ode aan onze Kornuit.
Gecondoleerd Fons.😘

Re
28 oktober 2024 - 15:05

💕