‘Hebben we nog kroonsteentjes?’ ‘Geen idee, misschien in die zwarte kast?’ ‘Jij zei dat we nog hadden.’ ‘Nee, ik vermoedde dat we ze nog hebben. In die kast. Die zo typisch jou is.’ ‘Hoezo?’ ‘Het is zo’n bende in die kast.’ ‘Heb ik van jou geleerd.’

Ondertussen liep ik naar m’n gereedschapskist omdat dat kanshebber twee was als kroonsteenbewaarder. Ja hoor, daar vond ik een stuk of wat van die dingen. Meer waren we niet nodig. Maar wat de kast nodig was, was een flinke opruimbeurt, dus verzweeg ik m’n vondst en liep de kamer weer binnen waar ondertussen de onderste lade uit de kast was getrokken en overhoop werd gehaald. Ik ging drie meter verderop zitten achter de toiletdeur en hoorde haar van alles zeggen. ‘Hé, postzegels,’ of ‘Och m’n aller allereerste kaartje van jou,’ en ‘Aah een memory spel met onze foto’s .’

In mijn hoofd gniffelde ik vanachter die deur omdat ik wist dat ik een grapje uithaalde. Och och och, ik zag al voor me hoe ik die middag in geuren en kleuren m’n grap uiteen zou zetten op het verjaardagsfeestje van vriend de buurman. Toen ik weer tevoorschijn kwam, stopte zij de lade terug in de kast en kon er van alles weg gegooid worden. Ze had één kroonsteen gevonden en was niet tevreden. ‘Misschien in de andere lade?’ verwees ik haar naar lade twee. Ze was het er niet mee eens, maar begon toch lade twee ook uit te spitten en ik gniffelde nog tevredener.

En opeens lagen er kroonsteentjes op tafel. ‘Waar komen die nou vandaan? Die heb ik niet in de lade gevonden. Heb jij die daar neergelegd?’ ‘Ik ben je heel dankbaar dat je de kast hebt opgeruimd, dank je wel, alsjeblieft!’ ‘Vroeger waren je grapjes beter.’