Deze zondagmiddag ontving ik een app – ‘Weet niet wat je met mijn dochter doet,’ begon ik te lezen. Als ik dit bericht anoniem had gekregen, had ik mezelf achter mijn oren gekrabd. ‘Wat heb ik nu weer uitgevreten vannacht?’ zou ik gedacht hebben. Het bericht ging echter als volgt verder: ‘…maar ze loopt intussen op haar Bartjes.’
Het bericht ging gepaard met een foto. Een kleine dame met rossig haar, een gelig zomers jasje, en een stoer spijkerrokje aan, stond hierop afgebeeld. Ze liep voor de fotograaf uit. Haar rechterbeen geheven voor de volgende stap, haar linker stevig op de klinkers. Haar blik aandachtig op de weg die voor haar lag. Haar papa was de fotograaf. Hij appte mij omdat hun anderhalf jaar oude dochtertje, Iris, hem wist te verbazen zoals kinderen dat kunnen doen. Iris had namelijk haar beide handen op haar rug, zoals tien kilometer schaatsers dat ook doen, of oude opa’tjes die een wandelingetje maken. Haar vingers zochten elkaar op haar onderrug, ze leken elkaar net niet te vinden. Ik keek naar een dappere dame, vol wijsheid. Nu al op z’n Bartjes lopen, dat kon alleen maar een kwestie van goede opvoeding zijn!
Dat papa Chubby mij enige lof toezwaaide, sierde hem. Ik, op mijn beurt, bedankte Wilko als inspiratiebron voor de wandelpose. Hij introduceerde mij ermee op de trainingsvelden.
Dat de leefstijl ‘op z’n Bartjes’ de wereld zou veroveren was slechts een kwestie van tijd. Hele naties zal hij indoctrineren in de nabije toekomst. Iris had haar prioriteiten goed op orde. Vanuit nieuwsgierigheid, en bewondering ontdekte zij kalm aan de wereld om zich heen. Stoer, en stevig op haar benen bewandelde zij haar levensweg. Vol vertrouwen, en gesterkt door de ouderlijke liefde in haar rug. Fantastisch, wat een mooi leven.
Deze column wil ik afsluiten door Jord, Mirjam, Anouk, en de gehele familie (opa’s&oma’s, ooms, tante’s) te feliciteren met de komst van Wessel!