Ik vertrek weer eens op mn longboard. ’t Is te lang geleden dat ik relaxed de straten van de stad over zweefde. Ik aarzel ook iedere keer om mn board te pakken sinds de nieuwe wielen. ‘Ze moeten ingereden worden,’ zeiden ze toen ik terugkwam in de winkel met de klacht dat ze niet aan de relaxte rol belofte bleken te voldoen. Misschien was ik verwend geweest met mn eerste paar wielen, ik wist t niet als leek.
In ieder geval, ik ging er weer op uit, hopend dat ik de relaxtheid op’t board terug vond. Dat deed ik in’t stadcentrum. De eerste lange straat, mijn eigen Korreweg, was ploegen geweest, maar de moeite waard, zo bleek toen ik arriveerde in de stadskern! Lange volslanke benen gingen over in haar rondere volrijpe billen. Billen waar ik graag mijn swans tegenaan zou jassen. Oi joi joi een feest, nee excuseer mijn disrespect, een GENOT om achter te rollen over de stoepklinkers. U begrijpt, ik nam mijn tijd en boarde op z’n Bartjes.
Zij liep daar voor mij, en voor mij alleen. Mijn derde been begon uit vreugde mee te steppen, dichterbij wilde hij geraken. Hij koerste aan op een kop/staart botsing waarbij er whiplashklachten voor haar in’t verschiet lagen. Weelderige billen, klaar om geplukt te worden, en ik dacht nog wel een borsten man te zijn. Nooit zal ik ze vergeten! Toen ze aanstalten maakte om over te steken, passeerde ik haar zonder om te kijken. Op het hoogtepunt moet je stoppen.