Over het pad en tussen de natuur, struinde ik zonder doel. Struinen om de ogen te laten verwonderen. Grassprieten stonden naast het pad mooi groen te zijn, ze gaven mij een geruststellend gevoel. Gras daar kun je zo lekker in liggen, het beste kleed op aarde. Och en als ik dan ook nog een bal bij me zou hebben, dan is gras mijn grootste compagnon.

Maar dit was een gewone wandeling waar niks gebeurde. Het pad bestond uit aangedrukte grove aarde waar kiezelstenen in lagen verspreid, ze knerpten onder m’n schoenzolen. Veel vogels vlogen er niet en de omgeving lag in relatieve rust. Ongelofelijk dat de natuur straks weer zal opbloeien, ze was zo dor. Behalve de conifeer, die behield z’n groene vacht. Ergens scheen de zon, de grijze lucht hield haar warmte tegen. Ik hoefde niet te poepen, ik kon gewoon ontspannen zijn. Ik hoefde nergens anders te zijn en misschien was ik precies waar ik wezen moest. Toen ik de bocht om liep, dacht een oude natuurliefhebster hetzelfde. Zij praatte passievol over de natuur en of ik haar wilde helpen om dit stukje groen te onderhouden. Ach, dacht ik. Dat hoeft nu ook weer niet. Laat mij maar lopen.