Later als ik groot ben
  • 30 november 2015
  • Alfons
  • 1 reactie

Och wat is het heerlijk wakker worden zonder wekker. Uitgerust, fit, en enthousiast om de dag te beginnen. Het deken wikkelt zich warm om me heen, wat een rust. Een merel zingt z’n lied en de eerste zonnestralen breken door in de slaapkamer. De warmte straalt op m’n gezicht. Als ik mijn ogen open, lig ik naast de mooiste vrouw van de wereld en ik wrijf de slaap uit om haar goed te bekijken. Ze ontwaakt datzelfde ogenblik, kijkt me versuft aan. Ze glimlacht omdat het enthousiasme van m’n ogen aftwinkeld. Ze kruipt dichter tegen me aan. M’n dag begint met een knuffel.

Het ontbijt is verorberd, tijd om aan de slag te gaan. Zij prutst wat om in onze boerderijwoning (omprutsen is haar ding), en ik loop richting m’n moestuin. Het is lente en dan vinden de belangrijkste voorbereidingen plaats. De aarde moet omgespit, het onkruid verwijdert, het hek tegen de konijnen opgezet, en de glazen kasbakken geplaatst om zaden te laten ontkiemen die later in’t seizoen de grond in kunnen. De hond spartelt in de struiken, hij rook een konijn. Jankend vlucht hij naar binnen, hij zal wel weer een stekel in de snoet hebben.

De bel klingelt, etenstijd. Soep, fantastisch. Ze heeft wat verse broodjes van de bakker en neemt nieuwe recepten met me door die haar lekker lijken. Chantal heeft nog gebeld laat ze mij weten, hij komt me vanavond ophalen voor de training.

In de middag komt Sjakie langs. We trekken onze overals aan en bekijken in de schuur de oldtimer waar we aan werken. Hij grapt wat over de Sonnemaatjes klaverjasavond van afgelopen vrijdag, en belt z’n vrouw om te vragen wat voor boodschappen hij moet halen op de terugweg. Pasta, voor de training van vanavond.

Het overal is uit, Sjakie is vertrokken, Mooierd is weer terug met een Mini vol bloemen. Ze is bij vriendin Baukje geweest in hun gezamenlijke bloemenwinkel een aantal huizen verderop. Op’t platteland is een huis verderop toch al gauw 50 meter verder en om dan met veel bloemen op de fiets te zeulen, dat doe je niet. Ik geef haar groot gelijk en terwijl zij ze een mooi plekje geeft, kook ik de pasta. Zij mag volleyballen vanavond. Chantal komt binnen, geeft haar een smok en vult het huis met z’n enthousiasme. Z’n vriendin kon niet komen, ze was weer eens op reis. Fotosessie in’t buitenland, grote opdracht.

We fietsen op z’n Bartjes naar de training en hij vertelt over de kast die hij aan’t maken is. Hij heeft een idee voor een geheime lade. Hij weet dat er al twee geheime lades inzitten, maar daar kun je blijkbaar nooit genoeg van hebben!

Na de training, in de kantine, lach ik Wolters uit vanwege de panna die ik hem gaf, waardoor Sjakie de bal kreeg. Hij verraste iedereen door keihard bij Chantal in eigen goal te scoren. ‘Zo, dat wilde ik altijd al eens doen,’ zei de beste man. Alle Sonnemaatjes lachen aan tafel, en ik wrijf pijnlijk over het been waar Wolters zijn onkunde een blauwe plek achterliet.

Chantal fietst één huis verder en neemt wild zwaaiend afscheid. Hij is een beste buurman. Ik zet de fiets tegen het huis en zie dat ik als eerste terug ben. Terwijl ik de houtkachel aanwakker, komt ze binnen. Het was ook gezellig in haar kantine zo te zien, ze mikt de jas een meter naast de kapstok. Dan loopt ze naar m’n typemachine en typt – ‘Weet je wel hoe leuk je bent?’

Ik lees het als ze op bed ligt, en glimlach van oor tot oor. Dan typ ik als een malle verder aan m’n vierde boek.

chantal
6 december 2015 - 21:22

jammer dat ik dit niet met ogen dicht kan lezen…als ik dat zou kunnen waande ik me in deze geweldige wereld..kus