Sleutels in m’n hand, rugzak op de rug, alles onder controle. Deur op slot, trap af, naar buiten, fiets van’t slot, op die tweewieler springen en gaan! Trap, flop. Trap flop, flop. Trap, flop, flop, flop. Potverdrie, wat gebeurt me hier? Afstijgen en de handel bekijken. M’n water voelde het al aan, lekke band. Twee zelfs! Straks moet ik me nog haasten om de trein te halen. Aangezien ik daar een hekel aan heb, spring ik van de fiets, open de deur, ren de trap op, open de deur, pak de pomp, sluit de deur, trap af, naar de fiets en pompen! ‘Ssss…’ Niet het geluid welke ik wil horen. De lucht ontsnapt net zo snel als ik het erin ram. Deze fiets wordt hem niet. Snel weer op slot zetten en de andere fiets van binnen halen. Trap op, deur van’t slot, sleutels tweede fiets zoeken, gevonden en met hetzelfde ritueel weer naar beneden. De berging in, fiets twee uit de hoek vissen en … teleurstelling. OOK de banden lek. Hoe kan het ook anders. De wereld is tegen me. Het gaat nooit zoals ik wil. Vloekende kanontirades schudden het gebouw door elkaar. Er is nergens liefde te bekennen. Ik mis m’n trein. Het is afschuwelijk. Ik baar me zorgen. Panikeer zelfs bijna. Donder op paniek, met je zorgen en vragen. Dat helpt allemaal geen zak.
Haasten. Nu moet ik me alsnog haasten. Wie wil dat nou? Haasten doe je niet voor je lol. Het is je reinste terreur. Vraag het ze maar eens. Niemand zal haasten als z’n passie benoemen. Toch rennen ze dagelijks de benen onder het lijf weg. Ze kunnen hun benen amper bijhouden. Laatst werd ik ingehaald door drie setjes benen. Een kwartier later kwamen hijgende hoofden en tongen tot de grond hun benen achterna. Ze doen maar, mij niet gezien. Ik bel de afspraak gewoon op. ‘Ik ben te laat, tot straks.’ Hoppakee, nu kan ik weer rustig aan doen. Fantastische uitvinding zo’n mobiele telefoon. Mooie zin ook, ‘ik ben te laat, tot straks.’ De ander heeft geen keuze. Het is zo, en zo is het. Dus ik glimlach de grootste glimlach die ik tot m’n beschikking heb, gooi m’n zonnebril op en loop op z’n Bartjes (dat is een uitdrukking, moet je kennen) naar de dichtstbijzijnde bushalte. Het lopen gaat heerlijk relaxed. Voetje voor voetje alsof ik dat al jaren onder de knie heb. De tegels liggen lekker in het voetpad, geen gapende afgronden te bekennen. Af en toe dwalen mijn gedachten nog even terug naar die haastige tijd van een kwartier daarvoor. Tjonge, wat had ik me druk gemaakt. Die trap op te rennen. Hah ik leek wel gek. Dat ik zelfs bijna panikeerde. Wat was ik een dwaas geweest. Ik kan soms mal uit de hoek komen. Stel je toch voor, eerst alles onder controle, en mooi kalm aan doen. Tot opeens een lekke band m’n hele leven op z’n kop zet. Een lekke band zeg ik je! Weg planning. Tot ziens controle. Al mijn verwachtingen moest ik bijstellen. Op z’n kop zeg ik je! En waarom? Een lekke band. Zoiets kleins, waardoor ik bijna m’n schoolgebouw murf had gebeukt. M’n machtige spierballen zou flexen voor vernietigende arbeid. Het is maar goed dat ik tegen de zorgen zei dat ze konden opdonderen. Ga maar naar Rutte en Samson toe. Bezorg hen eens grijze haren in plaats van Barack. Zullen ze het verven? Nou ja, Rutte dan. Diederik is een gladde aal.
Bij mij was de wereld in ieder geval weer Feng Shui en ying plus yang tegelijk. De rest kon me niet schelen. De bus en trein werden gehaald, het leven ging verder, de week is weer begonnen. Vandaag maar eens bandenplak spul kopen!