Ogen gesloten, in gedachten op het podium, in het donker met het orkest om mij heen. De bass golft door m’n huiskamer, de violen zwellen aan, de blazers leiden de zanger. Hij zingt vol overgave en ik heb geen idee waarover. Ze glijden terug in een rustig tokkelende gitaar en hij zingt kalm in een sfeer waar ik wil zijn.

Gregory Alan Isakov mét the Colorado symphony. Terwijl ik luister naar z’n lied ‘Amsterdam’ denk ik terug aan een muziekles oefening van het voortgezet onderwijs. Het onderscheiden van de instrumenten die je hoort in een lied.

Trommels kondigen enthousiast de trompetteraars aan die door zwoegende violen worden ingehaald. Een gitaar tokkelt de melodie in het rustige vaarwater en een tweede stem ondersteunt de man. Dwarsfluiten vallen in als vogels zittend op hun tak. Halverwege het lied vormen tuba’s even de grond onder je voeten en ondertussen loop je met de zanger mee, vol nieuwsgierigheid waar hij naar toe gaat. Je voelt met elke stap aan dat straks elke tak van de boom gevuld is met vogels uit verschillende gewichtsklassen. Maar het zijn vooral die zwoegende violen die je laten zweven en de trompetten die je als een gek enthousiast maken.

De xylofoon neemt je mee aan de hand, de trap af naar de slotakkoorden. De dwarsfluit aait je over je bol en ik voel me een brave jongen. Dat laatste refrein had me te pakken. Kippenvel, ik wist niet dat ik dergelijke klassieke muziek zo kon waarderen. Ik was even geroerd.

ps. mocht je dit nummer mét the Colorado symphony willen beluisteren en heb je geen spotify, dan is hier een youtube versie (ik kon geen betere versie vinden)