Vroeger bestond er een tekenfilm genaamd Marshall Bravestarr, en ik hield van tekenfilms kijken (nog steeds). Deze sheriff bevocht ergens in de toekomst, op een planeet genaamd New Texas, de grootste schurken. Hij had de kracht van een beer, de snelheid van een puma, en het zicht van een adelaar. Laaiend enthousiast, en bruisend van de energie volgde ik zijn avonturen. Na elk avontuur barstte ik van de spanning, en ging naar buiten om mijn eigen avonturen te beleven. Dan rende ik zo snel als een puma, schoot ik tegen de bal met de kracht van een beer, of keek zo scherp als een adelaar. Vooral het harde rennen kon ik goed, het was net echt. Binnenkomen? Als een puma rende ik er vandoor.
Nog altijd leef ik mee met de films die ik bekijk. Vanmiddag bekeek ik de film Hungergames – catching fire. Het hoofdpersonage bevocht groot onrecht. De hele wereld werd geregeerd door de rijken, de armen leden. Er was een heldin, er was een slechterik. Ik zat op de bank, verstopt achter het kussen, zakdoeken aanslepend, schaterlachend te dijenkletsen, en scheldend tegen de gemene man op het scherm. Na twee uren was het afgelopen, en ik barstte weer van de energie. Ik rende rondjes door mijn lokaal, plaste in elke hoek, zong strijdliederen, en ging naar buiten op zoek naar avontuur. Eenmaal buiten wist ik niet waar ik moest beginnen. Waar was het grote onrecht dat ik moest bevechten? Ik keek naar links, niks te zien. Ik keek naar rechts, niks te zien. Ik legde mijn oor te luister…niks te horen. Er was geen vrouw in nood, er lag geen zwerver in de goot. De auto’s reden, de fietsers fietsten. De hardloopster liep onbekommerd met haar oordoppen in, geen schurk die haar de bossen in wilde trekken.
En toen wist ik het, ik leefde in een happy end. Ik was blij.