De afgelopen week was een sociale week. Ik was elke dag vrij! Wat een leven. Zo wilde ik de rest van mijn dagen wel slijten. U zegt misschien – ‘Nietes.’ Ik zeg nogmaals – Wat een leven! De maandag was ik jarig: “hoera hoera, dat kun je wel zien dat was ik”. Drie en dertig jaren oud! Ongelofelijk wat zie ik er groen achter de oren uit. Gisteren zag ik ze wel staren, de vele dames bij het blauwe meer. Van jong tot oud hielden ze in de gaten of ik ook ingesmeerd moest worden. Alsof ik 24 lentes jong was. Maar goed, die tijd heb ik gehad. Ik heb geen moeite met mijn leeftijd, ik ben allang blij dat ik in deze grote gevaarlijke wereld deze maalpijl heb behaald.
De week zat vol gepland met avonden Griekse ouzo, de Gulle Minnaar, Mr. Mofongo, Poeleplein, de nachtelijke Caïro knoflooksaus, de Oude Wacht, het Poeleplein wederom, en een heerlijk dorpsetentje met mijn familie om de vrije week af te sluiten. Alsof ik vakantie had. En om dat gevoel te versterken, liet ik mijn telefoon twee avonden achter elkaar thuis. POM POM pooom!! Spannend hé? Ik durfde het zelf bijna ook niet te geloven. Ik herhaal – ik liet mijn telefoon thuis! Met als bijkomstigheid dat het fijn is om door vele berichten bij thuiskomst verwelkomd te worden.
Aangezien het de afgelopen week warm was, liep ik in de korte broek. Ik houd ervan om zo weinig mogelijk bij me te dragen. Aan een portemonnee doe ik niet, en kleingeld neem ik vaak niet aan, zodat de broekzakken leeg blijven. Een paar sleutels, een pinpas en idee-kaart (om mijn identiteit te bevestigen en de boete van het zonder licht fietsen niet te verhogen) zult u mij op kunnen betrappen. Ik merkte het al bij het fietsen naar de stad. Ik trapte een stuk lichter, voelde minder straling aan m’n ballen, en aangezien ik geen horloge draag, waande ik mij vrij van de tijd. Natuurlijk had ik op een bepaald tijdstip met iemand afgesproken, maar omdat ik op tijd vertrokken was, en inmiddels heel goed kan inschatten hoe lang ik over een afstand doe met mijn langzame fietsgedrag, arriveerde ik uitstekend op tijd! Het ging allemaal fantastisch. Ik gaf mijn gesprekspartners de volledige aandacht. Of genoot meer van de fietstocht, en mijn omgeving. De momenten dat er stiltes in het gesprek vielen, werden niet opgevuld met een blik op de telefoon. Nee, ik werd doordrongen van het moment. Ik was volledig aanwezig, en ik was niet de enige die daarvan genoot.
Het jammere van de situatie was dat ik geen foto’s van de bijzondere momenten kon nemen. Iemand zei ooit echter – je kunt niet alles hebben, en ik wil het nog steeds niet met hem eens zijn, maar in dit geval had hij gelijk.
Ik merkte dat het spannend was om geen telefoon te hebben. Wat nou als degene niet komt? Wat nou als ik een ongeluk krijg? Wat nou als ik een telefoontje mis over mijn opa? Wat nou als ik … Ik besteedde een moment voor het uit de deur stappen aandacht aan deze vragen. Mijn antwoord? ‘Pfff op al die zorgen zit ik niet te wachten. Het komt allemaal wel goed. Ik doe mooi kalm an!’