Lichtheid II
  • 13 september 2021
  • Alfons
  • 0 reacties

De trein rijdt. Ik ben ingestapt en kijk roezig door m’n ogen. M’n hoofd krijgt niet alles mee en het is oké. De coupé is verlicht, de kleuren blauw en geel dalen neer in m’n ooghoeken. Het is rustig, ik voel me veilig, het is kwart voor twee zaterdagnacht. Er ligt een jongedame op het bankje naast me, ze is moe en heeft haar nette schoenen verruild voor een paar sneakers. Af en toe bekijk ik haar, ze slaapt niet, maar ze doet haar best. Er zitten meer mensen in de trein, het tijdstip maakt ons allemaal niet uit. We gaan naar Groningen. M’n telefoonscherm wacht op me, ik probeer te schrijven over onze wedstrijd van de dag, maar vind de wedstrijd an sich niet zo belangrijk. Liever kijk ik nog even naar de jongedame op het bankje naast me. Ze heeft een jurk aan die glimt, haar gezicht is opgemaakt en haar mondkapje gezakt. Ze heeft een huidskleur die doet vermoeden dat ze van Turkse afkomst is en wie weet heeft ze een familiefeest gehad. Misschien heeft ze wel gedanst op haar nette schoenen en heeft ze blaren waar ze minder last van heeft in haar sneakers. Blaren waar ze met een glimlach naar kijkt omdat haar broer zo gek danste op dat ene nummer. Omdat haar vader even samen met haar op de dansvloer stond, haar hoofd rustend op zijn nog altijd sterke schouder en ze voelde zich veilig. De liefdevolle knuffel die haar moeder haar gaf bij het afscheid en de irritatie bij de vraag of ze wel echt helemaal alleen zo laat met de trein moest gaan?! ‘Ze redt zich wel,’ stelde vader moeder gerust. In zijn stevige knuffel verborg vader z’n bezorgdheid en hij liet haar gaan. Z’n meisje.

Zal ze die grote boezem van haar moeder hebben?’ verbrak een gedachte het serene verhaaltje.

Er zijn nog geen reacties