‘Dat je papa aankon, betekent niet dat jij mij ook aankunt.’ ‘Echt wel.’ ‘Papa heeft een bierbuik.’ ‘Jij ook.’ ‘Een desperado buik.’

Het is half één ’s nachts en ik hoor de twee nog steeds ravotten in m’n dochter haar kamer. Gelukkig is zij uit logeren met m’n vriendin. M’n twee neefjes zijn op bezoek en ik vind het mooi. Ze werden in de middag afgeleverd door m’n zwager en zus ondanks dat bij ons het internet eruit lag. Even hoopten ze dat ICT-papa het nog kon fixen, maar ik had het deskundig gesaboteerd. De jongens zouden een wifi-loos logeerpartijtje gaan ervaren.

Skip Bo stond na de boodschappen als eerste op het programma, toen de bioscoop, pizza eten tijdens een spel Carcazonne en vervolgens John Wick 3.

‘Was het ook een groot verschil met het platteland toen je hier kwam wonen?’ Dat herinnerde ik mij eigenlijk niet zo goed. Ik probeerde mij m’n beginjaren voor de geest te halen, maar kwam uit op het antwoord dat Groningen als een groot dorp aanvoelde. ‘Alleen jullie en m’n vrienden mis ik hier om mij heen.’ Dat snapten ze wel.

Morgen ontbijten we met bolletjes en knakworsten. En wat zei hij nou toch waarom ik zo moest lachen? Ik kan het mij niet meer voor de geest halen. Terwijl ik hem als de dag van gister zie schommelen naast me als driejarige. Elf jaren zijn we verder, de oudste heeft z’n OV al. Fijn dat het allemaal zo kan. Het leven op een fijnsten.