Ik zat mensen te kijken vanaf een kunstig bankje langs de weg van het Noorderzon festival. Het was tien uur ’s avonds en het festival was in volle gang. Ik wilde niks anders dan daar zitten, maar bedacht allerlei redenen om mij te verantwoorden als iemand zou vragen: ‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik wacht tot ik wat interessants zie om over te schrijven’ of ‘Ik weet het niet precies, maar ik zit hier goed.’ Een andere diepgaander argument was: ‘Ik hoef alleen maar te zijn,’ maar ik vreesde dat dat argument niet zou aansluiten bij de beleefwereld van ‘iedereen’. Moest ik dan zeggen dat ik ‘mensen probeerde te zien voor wie ze echt waren’ om mij te verantwoorden?

‘Moeten verantwoorden’, omdat ik anders deed. Ik was bang dat mensen mij raar zouden vinden, een naar gevoel wat ik over heb gehouden van gepest vroeger. Het is veiliger om niet op te vallen heb ik geleerd. Terwijl ik daar alleen zat, voelde ik mij gespannen. Af en toe ademde ik diep in en uit om te ontspannen. Waarom wilde ik daar zitten? Het was een gevoel, meer wist ik niet. Dus ik luisterde naar het gevoel en wist dat ik er goed aan deed.