‘Je onthoudt waar ze naar kijkt,
als herinnering voor later.
En ze geeft je pepermuntjes,
want ze geeft je graag iets tastbaars.’
H. van Veen

We komen bij haar ouders thuis, Einaudi speelt door de boxen. Het herinnert ze aan haar. ‘Oh ja, Lulu luistert hier graag naar in de ochtend,’ vertellen ze ons. Einaudi is pianomuziek welke je ziel even draagt naar weidse grasvelden onder een blauwe hemel waarin de muziek tastbaar om je heen danst. Hij maakt je even afwezig voor de drukte om je heen. ‘Doeg, ik dompel mezelf onder in druppels piano-noten.’ Einaudi pakt direct je hand en voert je af door een geheime deur. Je wilt niet anders dan jezelf erin verliezen, om te waden in een bad rustieke pianomuziek waarvan elke noot je doet verlangen naar de volgende.

Ik stel me Lulu voor op de ochtend van haar vertrek. De spanning voor haar wereldreis van onbepaalde tijd stuwt haar de trap af, naar de huiskamer van haar ouders. Ze barst van ongemak. Ze wil dat het afscheid nemen erop zit. Als ze maar eenmaal in de trein zit, dan zal alles makkelijker zijn. Dus ze loopt naar haar muziek en zet Einaudi op, hopend dat hij haar meeneemt. Dat kan ze gebruiken. Dat en een kop koffie. Haar ouders liggen op bed, zij kijken elkaar aan. Moeder met tranen op haar wang, vader verstevigt z’n omhelzing. Ze liggen al uren wakker, maar gaan nog niet naar beneden. Ze gunnen Lulu haar moment alleen. Ze kennen hun dochter, ze heeft de hekel aan afscheid nemen niet van een vreemde.

Als ze hun auto parkeren op het treinstation in het dorp, stappen ze uit en zetten de loden stappen naar het perron. Lulu heft haar hoofd en waar ze een leeg perron verwacht, ontdekt ze een vijftal mensen. Die ene doet haar denken aan een vriendin, ze scherpt haar blik. Potverdimme, het is haar vriendin! En die andere vier kent ze ook!

We zijn met z’n vijven en hebben Lulu uitgezwaaid in de vroegte van de dag. Nu zitten we dus bij haar ouders voor een bakkie. Haar moeder is aan het woord, haar vader legt ons in de watten. Er mag ons niets te kort komen. Hun blijk van dank. Zo stellen ze het besef dat hun dochter weg is graag uit. En tegelijkertijd praten ze het gevoel van zich af. Moeder begint over Groningen. Ze staat en tuurt in de verte. De brok overvalt haar, de tranen om de hoek stormen naar buiten, en ze valt stil. Het moment is over in een oogwenk, de waterlanders hield ze tegen en ze hervat zich. Ze weet dat het goed is, maar niet nu. Eerst genieten van haar dochters vrienden. En ik kijk naar hen. Haar ouders. Ze geven ons pepermuntjes, want ze geven ons graag iets tastbaars. Ik herinner waar ze naar kijken, als herinnering voor later.