Het is zo goed als nacht nu ik de column typ. Ik houd van z’n stilte, de rust die hij me geeft. Dan kan ik mezelf goed horen en het enthousiasme voor m’n leven voelen. Het giert even door m’n botten, maar ik houd em koest anders maak ik iedereen wakker in ons huis. Ons nestje dat we hebben gebouwd. Wie had gedacht dat het leven zo mooi zou kunnen zijn. ‘Zal je me verlaten als de sleetsheid er bij ons insluipt?’ ‘Ja, waarom zou ik blijven?’ ‘Omdat het zo gezellig is,’ lachte ze me toe.

Vanuit het nest denk ik aan m’n vrienden. Chantal. We riepen naar elkaar dat we van elkaar houden terwijl hij fietste en ik in de auto terug naar huis zat. Anne als trotse bezitter van hun nieuwe huis, wat een mooi nieuw hoofdstuk en ik popel om hun huis in te wijden. Kate die in Chili dromen waarmaakt. Ze wandelt daar met Rambo door de jungle. Sjakie, de eeuwige Dude. Luke in hun nieuwe huis. Jeep met z’n stille wateren. De Steeg die onze wintersport uitzoekt waar ik mij op verheug. Net als de weekendjes weg met vrienden en het grote Sinterklaasfeest bij de schoonfamilie. De langverwachte borrel die ik met Lulu ga drinken op een nader te bepalen tijdstip.

‘Voor mij belichaam jij het vrij zijn,’ gaf ze me terug. ‘Toch durf ik niet tegen een meisje in de boekenwinkel te zeggen dat ik haar mooi vind,’ wierp ik tegen. ‘Waarom niet?’ vroeg ze me. ‘Omdat ik niet weet wat er dan gebeurt. Ik heb geen idee wat het met mij doet, wat het überhaupt met haar doet.’ ‘Moet je het dan zeggen?’ vroeg ze me. ‘Het is toch mooi om met iemand te delen, om te horen te krijgen?’ ‘Zo’n groot hart is verwarrend hé.’ ‘Ja.’

Het gesprek kwam neer op kwetsbaar durven zijn. Als ik kwetsbaar durf te zijn, durft de ander dat waarschijnlijk ook en dat verbindt. Dat creëert vertrouwen en veiligheid (en is misschien wel het ware remedie tegen angst).