- 28 mei 2018
- Alfons
- 0 reacties
Het is half zes in de ochtend. Maandag, het begin van een nieuwe week, m’n eerste nachtdienst zit er bijna op. Ik heb een kwartier naar een lege pagina gestaard, geen idee waar ik over wilde typen. Vele inspiratiebronnen die het verdienden om vastgelegd te worden, dreven in gedachten voorbij. Geen één daarvan kon mij zo fris als een hoentje maken. Heel mijn lichaam verheugt zich op m’n bed en weet dat het nog drie uren moet wachten voor het zover is. Dat is geen groot obstakel, maar de horde behoedt mij ervan om uitbundig te schrijven over de dankbaarheid die ik ervoer. ’s Ochtends wakker worden met een verhaal van Anke in de mailbox is als de spreekwoordelijke aardbei op de taart (ik houd niet van kersen, wel van aardbeien). Zij beschrijft enkele wijsheden van een beppe in Nieuw Zeeland die haar zielsverwant lijkt. Later op de dag ontving ik van Chantal een sms met smokken en in hoofdletters geschreven ‘JULLIE BENT GOED VOLK’! Een sprongetje maakte m’n hart. Zaterdagavond vertoefde ik nog met drie vrienden in de bioscoop en was het gewoon een hele fijne zaterdag. Ik zou wel iemand alle lof willen toeschrijven over het leven dat ik mag leven. Want op zondagmiddag lukte het mij verduld ook nog om een nieuwe bad/douchekraan bij ons te installeren. Het geluk kon gewoon niet op! Ik baadde in weelde en voor al die luxe zeg ik bij deze: bedankt.