Potverdrie, normaal hik ik er niet zo tegenaan om aan mijn column te beginnen. Gister was ik zelfs vrij, dus in theorie had ik alle tijd om los te gaan op dat toetsenbord. Tijd is echter relatief. Een uur kan terwijl je wacht op iets waarop je je verheugd, verrekte lang duren. Een uur in Düsseldorf met Tim en Roelof kan echter ontzettend snel voorbij gaan.
M’n hoofd is te vol! Letterlijk en figuurlijk. Snotverkouden en tevens overlopend van alle indrukken die ik de afgelopen drie dagen heb opgedaan. Het begon allemaal op vrijdag.
Ik logeerde nog in het huis van mijn oom en tante. Zij zouden zondag terugkomen, samen met mijn twee nichtjes en Tom. Het plan lag er om hen op te halen. Ik had nog de keuze, of naar Schiphol of naar Düsseldorf. Tom landde namelijk in Duitsland. Dus die keuze hing achter in mijn hoofd aan de bel te trekken, smekend om een antwoord. Echter stond ik die morgen om zeven uur op om naar mijn werk te gaan in Groningen. Om half vijf was ik vrij en mocht ik naar Emmen toe rijden, daar lag mijn andere baan op me te wachten. Daar was ik rond kwart over negen klaar mee en ik vervolgde mijn tocht naar Beilen, waar ik rond half elf op de trein stapte richting Groningen omdat Henrike haar afstudeerfeestje hield.
Ondertussen dacht ik aan het huis van m’n oom en tante welke ik nog moest schoonmaken, de auto die ik wilde wassen, het spandoek en de heliumballonnen die ik wilde regelen. Daarnaast leek het mij leuk om ‘welkom thuis briefjes’ voor mijn familie klaar te leggen, maar ja, die moest ik eerst schrijven. Dus terwijl ik in de auto naar Emmen rijd, fietste naar het station en de trein pakte naar Groningen, speelde de afdeling planning een onrustig muziekje in mijn hoofd. Gelukkig ging het voetbal niet door op zaterdag.
Eerst was het echter tijd voor een BBC in de kroeg van Hoan. Die smaakten goed en er werd over van alles gesproken: de potentiële moordzaak op het van Brakelplein in Grunn, politiek en stemmen op 9 juni, de gewichtige zaak over ‘waar de waarheid ligt’ over gebeurtenissen in de wereld (inval Irak, Hugo Chavez) en de rol van de media. Waarvan ik achteraf denk, daar kom je moeilijk achter, maar vaak geeft je hart uiteindelijk wel aan waar de waarheid ligt.
Toen de kroeg niet langer van ons was, verplaatsten we ons richting een kraakfestival feest, waar ik met verwondering en blijdschap heb rondgelopen. Het was een wereld die je eigenlijk alleen maar in films ziet. Toch liep ik er middenin tot een uur of zes in de ochtend. Na afscheid te hebben genomen van de ‘Beilenaren’ die daar tot mijn verbazing rondliepen en David ‘Eisenhower’ met Olaf, pakte ik de trein terug naar Beilen en sliep vanaf half 8 een gat in de dag.
“Komt dit wel in orde met mijn planning?” vroeg ik me af. “Ja vast wel.” Dat bleek te kloppen en rond vijf uur vertrok ik richting de kantine. “Dat stofzuigen komt morgenvroeg wel.”
De kantine bracht me “Doe-dag” mensen, en dat was gezellig. Uiteindelijk leidde het bezoek tot een Baantjer verhoor van Gert en de afspraak dat Chantal en Kippengaas bij mij zouden komen die avond. Op de terugweg werd Elwin netjes thuis gebracht en sprak ik R. Berghuis (fotograaf van ons dorp) en mijn pa voor cafetaria City. In deze cafetaria werd voor mij een bamischijf voorbereid en buiten bezorgd zonder kosten, met dank aan Markie ‘UUUuh’ Lubberts. Wat een man! Sorry Mark, vanavond moet ik werken, kom niet trainen, ondanks dat ik zaterdag dacht van wel.
De avond was Picola gewillig, net als Krukmans en de film ‘Once upon a time in the west’! Met zijn vieren zaten we op mijn logeeradres en het was dus maar goed dat ik nog niet had schoongemaakt. Door een incidentje werden de kaarten nat, en omdat het huis geen kaarten bezat, bezocht ik Ramon even en BAM hij kreeg vijf eieren en wij kaarten. Toen de jongens het huis uitgekickt waren, ging ik slapen om zo de zondag in alle rust te kunnen beginnen. En zoals ik aan het begin van de column al dacht, dit weekend wordt een tweeluik. Aanstaande donderdag zult u meer lezen over de zoete inval die drie Hollanders deden in Duitsland, Düsseldorf. Ze provoceerden, ze waren ooggetuigen en ze ontdekten een nieuw ras Politieagent. Dat dus donderdag, samen met de terugkomst van de familie. Tot dan!