Je eigen pad volgen.

Ze vertelt me dat ik niet egoïstisch ben door mijn eigen pad te volgen. ‘Weet je dat zeker?’ vraag ik haar met een traan. ‘Het voelt alsof ik m’n vrienden en familie teleurstel.’ Ze zegt me dat ze juist van me houden om wie ik ben, en dat ze het juist mooi vinden dat ik m’n eigen pad volg. ‘Maar het voelt zo egoïstisch als ik weinig voor ze beschikbaar ben.’ Ze troost me door te zeggen dat ik verre van egoïstisch ben als ik in vele beslissingen rekening houd met hun wensen. Haar handen strelen m’n hoofd terwijl ik m’n ziel blootleg.

De worsteling met een ander ethisch dilemma schoot mij op dat moment te binnen. De filosoof Emmanuel Levinas schotelde hem aan me voor – ‘Ik ben oneindig verantwoordelijk voor het geluk van mijn naaste’ – was zijn stelling. Tijdens mijn studie wekte dit vraagstuk mijn interesse. Was ik echt oneindig verantwoordelijk voor het geluk van mijn naaste? Zo voelde het wel, en tot op heden probeerde ik er altijd te zijn als het niet goed ging met mijn naasten. Mensen met wie het goed ging, liet ik vrijer.

Ik legde Emmanuel’s vraagstuk opzij, ik kwam er niet uit en vroeg mij af waar de traan vandaan kwam. Tot ik besefte dat ik gebukt ging onder een schuldgevoel. Zolang ik twijfelde aan mijn pad zou die blijven bestaan. Hoe leer ik echter te vertrouwen op een onzekere toekomst? De ‘controle’ loslaten?
Das makkelijker gezegd…