‘Wat heb jij nou?’ De schone kroegbazin draait m’n linkerwang naar zich toe en bekijkt de tekening die erop gestift is. ‘Ik heb een dochter van vijf jaar.’

Gelukkig nieuwjaar allemaal! Gisteren hield onze buurt z’n nieuwjaarsborrel in de kroeg om de hoek. Als sardientjes stonden we opeen gepakt met de buurtdichteres, het oudere stel dat af en toe op onze hond past en Lulu, die niet uit de buurt komt, maar als meubilair van ons huishouden niet kon ontbreken.

Een goede buur is beter dan een verre vriend bleek eens te meer te kloppen. Dankzij m’n redactiewerk voor de buurtkrant kende ik genoeg buurtgenoten om het als een warm bad te doen aanvoelen. De vormgever van de redactie had met zijn gezin een statafel in de drukte weten te bemachtigen en daar mochten we bij aansluiten. Zijn zoontje vond in Foske een speelmaatje en Foske had haar stiften meegenomen om te kleuren. Na enkele borrels bij papa en mama voelde zij aan dat de grenzen van haar canvas konden verschuiven. Papa bood z’n linkerwang aan en het zonnetje werd erop gestift. Daarmee was de ban gebroken en iedereen werd deels beklad.

De tekening markeerde voor mij een dankbaar besef. Hier zitten we op de goeie plek.