Memorabel
  • 10 november 2019
  • Alfons
  • 0 reacties

Kent u die reclame waarin mensen hun gevoelens aan een dierbare vertellen voor het ‘te laat’ is? Die jongen bijvoorbeeld die in de supermarkt aan z’n moeder vertelt wat ze voor hem betekent. Die ene snaar raken is heroïsch. Er is onvoorstelbaar veel moed voor nodig om te vertellen dat je van een ander houd.

Gisteravond zag ik een kleine man uitgroeien tot de man van de avond. Ik dankte alle goden dat ik daarbij aanwezig mocht zijn.

We aten met ons team bij sponsor Picola Roma. Tegen een uur of elf stond hij op en pakte zijn moment. Niemand was daarna nog dezelfde. ‘Jongens,’ hij schraapte zijn keel. ‘Ik wil jullie even zeggen dat ik mij bij jullie zo fijn voel.’ ‘Je moet even op een stoel gaan staan, dat we je ook kunnen zien,’ werd er gegrapt. Hij glimlachte het weg. ‘Ik voetbal nu al jaren in dit team, maar nu wil ik even zeggen dat ik jullie als mijn vrienden beschouw.’ ‘Nee, echt je moet even op een stoel gaan staan. Ik zie je niet.’ De grappen vlogen langs z’n oren omdat wij mannen ook van hem hielden, maar met geen haar op ons hoofd eraan dachten om hem dit te vertellen. Maar daar stond hij, de held. Hij vervolgde z’n verhaal en we werden warm van binnen. We hielden van hem, om wie hij is. Beste speech ooit!

Er zijn nog geen reacties