Er zat een vrouw voor mij op het terras. Grijze haren, schouderlang. De serveerster jongedame vroeg of ze haar kon helpen. De vrouw vertelde dat haar collega haar voor was geweest. De serveerster, blij met de gang van zaken, vertrok en de vrouw pakte een schriftje uit haar rugzak om daarna een boek op tafel te leggen.

Ze besloot om eerst wat in het schriftje te schrijven en legde deze toen opzij. De ober jongeman kwam en bracht haar een Westmalle donker biertje. Ze schonk haar brede bierglas op stevige poot langzaam vol, alsof ze wist dat het flesje volledig geleegd kon worden in dit glas. Het beeld van een Bourgondiër warmde zich in mijn gedachten. Ze gunde zichzelf op haar leeftijd, in haar eentje, terrastijd.  

Na een slok, las ze in haar boek waarbij ze af en toe haar schriftje erbij pakte om notities te maken. Na een uur, waarin het gezelschap rechts van ons luidruchtiger werd tot haar ergernis, betaalde ze haar Westmalle en pakte in. Inmiddels was ik vergezeld door m’n vriendin, maar daarvoor had ik haar alleen aanschouwd. ‘Mooi,’ dacht ik, ‘zo wil ik later ook zijn.’

Toen ze opstond, vroeg ik haar of ik zo brutaal mocht zijn om te vragen wat ze had genoteerd? Waren het privé gedachten of schreef ze met een doel? Ze vond het mooi dat ik ernaar vroeg. ‘Mijmeringen, die schrijf ik op. Gewoon voor mezelf..’ Daar ging ze, wellicht naar een rustiger terras of naar haar kat of haar partner of … ‘Veel plezier samen,‘ wenste ze ons gedag.

Mijmeringen, och daar kun je zo lekker in verdwalen.