Hij zat oppe bank naast mij. Bijna veertien jaar oud en hij ‘las’ een Lucky Luke. Hij zoefde er doorheen en pakte de volgende. Ze hadden ze van de bieb geleend en dat hij dezelfde stripboeken las die zijn opa en ik mooi vonden, dat deed me goed. Terwijl hij zijn derde uit had, las ik nog steeds mijn eerste. Zijn ontbijt was op, het was vakantie en hij keek met zijn broertje naar een moderne versie van Cartoon Network. Zijn moeder had gezegd dat ze dit wel mochten kijken, ook al vond ze het zelf niet leuk (hoewel ze wel lachte om een grap). Zo zaten we met z’n drieën op de bank om negen uur ’s ochtends. Geen vuiltje aan de lucht.

De telefoon ging, z’n moeder nam op. Bla bla bla roezemoesde het op de achtergrond. Hij kreeg er niets van mee. Eerder had ik hem uit z’n kijkroes gerukt door hem plots bij een gesprek te betrekken met de vraag: ‘Of niet Twan, dat is zo hé?!’ Hij keek me verbaasd aan en vroeg: ‘HUH wat is er?’ Ik grapte dat hij geen zakgeldverhoging zou krijgen omdat hij het antwoord niet had geweten. Hij begreep dat ik een grap maakte, maar twijfelde toch.
Z’n moeder hing op en zei hem: ‘Zoon we moeten zo naar de tandarts, met twintig minuten.’ Nou daar zei moeder wat, begreep hij dat goed? Moest hij achter de tv weg in z’n vakantie?? Hij werd roppig in de kop en nee was zijn antwoord. In twintig minuten tijd kon hij zich niet douchen en klaarmaken, dus nee, die grap gaat niet door. Voor z’n moeder was de zaak duidelijk, ze gingen heen. Hij bleef zitten met het gezicht op donder. Ik lachte. Omdat ik lachte, ontlokte ik een glimlach bij hem. ‘Hoezo, waarom lach je?’ reageerde hij met een glimlach op z’n gezicht, maar met een uitstraling dat hij duidelijk wilde maken dat hij boos was. ‘Omdat ik vroeger net zo was, mij moest je ook niet achter de tv wegrukken in de vakantie.’

De twintig minuten waren voorbij, moeder gaf het sein, hij had even tevoren nog licht geprotesteerd, maar nu stond hij op en volgde. In zijn pyama, want het was vakantie.