Waar doe je het allemaal voor, al die moeite?

Moi, ik ben terug van vakantie en hak deze eerste column direct weer met het bijltje van de levensvragen. Frisser en fruitiger dat wel, want genoten van de kwaliteit tijd met z’n drieën, duiken we in de diepte. We zijn hier tenslotte onder andere om onszelf beter te leren kennen.

Rond m’n achttiende worstelde een vriend van mij met depressieve gevoelens. Uiteindelijk overwon hij deze door de conclusie te trekken dat we hier voor onszelf zijn. Afgelopen donderdag moest ik daaraan denken toen ik op m’n knieën met een handzeis het meter-hoge gras bij ons tuinhuisje probeerde te kortwieken. Dat schoot voor geen meter op en die zeis was ook geen lieverdje. Ik kwam pleisters tekort.

In mei werd er een oproep gedaan om je gras niet te maaien ten goede van de bijen. Dat niets doen paste mij wel, maar achteraf beet het mij in de kont. Wat een werk was het om dat veldje kort en klein te knippen met de vervolgens aangeschafte heggenschaar. Alsof ik de kapper van het gras was: ‘Hoe wilt u het hebben, opgeknipt bij de kantjes en bakkebaarden laten staan?’

Moeite. Geen idee of het het waard was, maar volgend jaar maai ik in mei.