Het is half één ’s nachts. Ik loop naar huis in stad. Ik kom net bij m’n vriendin vandaan. Na een gezellig lang weekend op Oerol, dropte mijn vervoer me voor haar deur. Dat was heel lief van ze. Na mijn bezoek was’t tijd om de laptop thuis aan te slingeren voor de column, en ander tijdverdrijf ter voorbereiding op de nachtdienst van maandag.

Terwijl ik huiswaarts liep door de donkerte van de stad, verdween het laatste restje lichtblauw aan de horizon. De langste dag van het jaar zat erop. Duisternis zou mij omringen ware het niet voor de stadsverlichting. Huiselijke lampen, etalagelampen, kroeglicht, en straatlantaarns. Zij leidden mij huiswaarts. Even sneed ik af over een donker pad in’t Noorderplantsoen en bedacht me dat er van alles op de loer kon liggen. Die angst waakte op de achtergrond van m’n gedachten, want op de voorgrond speelden zich andere beelden af. Des te dichter ik bij huis kwam, des te meer ik dacht aan mijn moestuin! Langzaam verruilde het toneel mijn vriendin, met de aardappelen die bloeiden, de stokbonen die tot aan de hemel zouden gaan reiken, de spinazie waarvan ik hoopte dat ze elkaar genoeg onderlinge ruimte gunden, de sla die op sterven na dood was toen ik wegging, de rode bieten groeiden gestaag, en de wortelen…tja daarvan bleef het de vraag wat zij onder de grond uitspookten.

Mijn vingers mogen groen lijken, qua kennis ben ik een groentje. Dus ik leer het mezelf door ervaring op te doen en af en toe bronnen te raadplegen. Doordat ik nu bijvoorbeeld de gebruiksaanwijzing aandachtiger las, groeien de AH moestuinpotjes nu wel. Ze staan bij me in de vensterbank, en ik hoop ze met een week of twee te promoveren naar de moestuin buiten.

Dus daar liep ik, in gedachten te zorgen voor mijn planten. Thuis gekomen, gooide ik’t hek van’t schoolplein open, klikte mijn telefoon zaklamp aan, liep naar m’n veertien vierkante meter moestuin, en zag dat’t goed was. Morgen nog maar eens met daglicht bekijken. Terwijl ik de deur van mijn lokaal opende, kon ik niet wachten om een blik in de vensterbank te werpen. Ook daar voltrokken wonderen zich, ontkiemde zaadjes begroetten mij. Het was fantastisch, een wonder inderdaad! Over de natuur hebben wij immers niets te zeggen?!