Moi
  • 27 september 2020
  • Alfons
  • 0 reacties

Opdat je weet dat er aan je gedacht wordt. Voor alle mensen die een dierbare verloren.

Af en toe komt ze in m’n gedachten voor. Hoe ze daar stond, ten overstaan van een volle kerk, als weduwe. Zo sterk, zo eerlijk in haar kwetsbaarheid. Ze sprak over haar verdriet en dat ze niet wist of ze het kon.
Ik sprak haar zoon met baard gisteren bij de voetbal en dacht terug aan z’n vaders glimlach. Toen ik deze zoon en z’n broertje in de F-jes trainde, de deugnieten met hun vaders glimlach. Dat Chantal en ik ze als gezin tegenkwamen bij het Blauwe meer en hoe trots de venties waren op hun ouders en andersom. Het is niet dat dat grote verdriet verdwijnt, maar het scherpe kantje slijt. De tranen liggen wat verder weg.
Daar stond z’n zoon met baard, vertellend dat hij naar de barbier ging en dat z’n broertje tegen de barbier had gezegd dat hij ook die grote wattenstaaf met wax bij z’n broer in z’n neus moest stoppen. De barbier deed het ook nog. Viel hem alleszins mee, beter dan dat touwtje waarmee hij haar en wortel van je wang afrukte.

Tot dan toe was je vader voor mij de enige geweest die wist hoe sterk jullie moeder was. En af en toe denk ik even aan haar, met bewondering.

Er zijn nog geen reacties